Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Ενημέρωση για το θέατρο του παράλογου που βιώνουμε στην ΑΔΕΔΥ του Αντώνη Αντωνάκου



Αγαπητοί συνάδελφοι, για να καταλάβετε καλύτερα το θέατρο του παράλογου που βιώνουμε στην ΑΔΕΔΥ σας επισυνάπτω τρία κείμενα. Το πρώτο είναι η ανακοίνωση της Α.Α.Ρ.Σ. μετά την 6η προσπάθεια συγκρότησης της Ε.Ε. σε αυτό περιλαμβάνεται και ένα link  που παραπέμπει σε ένα αποκαλυπτικό δημοσίευμα-γραμμή της "ακομμάτιστης" Αυγής της 12-1. 
Το δεύτερο κείμενο είναι η απάντηση των ΠΚΣ.
Το τρίτο είναι ένα δικό μου προγενέστερο άσχετο με τα συγκεκριμένα γεγονότα αλλά απολύτως σχετικό όσον αφορά τη νοοτροπία και τις στοχεύσεις τους.






Η Α.Α.Ρ.Σ. και στη σημερινή (15/01/2014) συνεδρίαση της ΑΔΕΔΥ, για την εκλογή προεδρείου της Εκτελεστικής
Επιτροπής (Ε/Ε), επανέφερε την πρόταση για εκλογή αγωνιστικού προεδρείου, από τις δυνάμεις της Α.Α.Ρ.Σ, του ΠΑΜΕ, των Συσπειρώσεων και της Δημοσιοϋπαλληλικής Ανατροπής, χωρίς τον αποκλεισμό και άλλων δυνάμεων που θα μετάσχουν και να στηρίξουν ένα τέτοιο προεδρείο.
Αυτό το προεδρείο θα μπορούσε να συγκληθεί στη βάση ενός μίνιμουμ προγράμματος, που θα προωθούσε την πάλη για το σταμάτημα των απολύσεων και των ιδιωτικοποιήσεων δημοσίων υπηρεσιών, το σταμάτημα των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας εργαζομένων, τη διαγραφή και το κούρεμα των δανείων κλπ, καθώς και τα θέματα της οργανωτικής ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος. Για τη μη συγκρότηση ενός τέτοιου προεδρείου, φέρουν σημαντικές ευθύνες οι δυνάμεις της συνδικαλιστικής Αριστεράς και πιο συγκεκριμένα:
1.Του ΠΑΜΕ, που εμμένει στην αποχή, λες και δεν του αφορά αυτή η διαδικασία και
2.Των Συσπειρώσεων, που δηλώνουν ότι ψηφίζουν, αλλά δεν συμμετέχουν σε ένα τέτοιο προεδρείο.
Η Α.Α.Ρ.Σ. θεωρεί ότι όταν διαλύεται και ξεπουλιέται το δημόσιο, όταν ανατρέπονται όλα τα εργασιακά δικαιώματα και απολύονται εργαζόμενοι δεν μπορεί κάποιοι να υπεκφεύγουν και να μην αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.
15/01/2014





 Αριστερή Ο.Λ.Μ.Ε.

Στις 14/3/2013 η Δ.Ο.Ε., ύστερα από πρόταση της εκπροσώπου του Π.Α.Μ.Ε., εξέδωσε ανακοίνωση-καταγγελία[i] με την οποία καταδικάζει τις προθέσεις, όπως διαφαίνονται από σχετικές ανακοινώσεις και δημοσιεύματα της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., για «Αριστερή» Δ.Ο.Ε. και «Αριστερή» Ο.Λ.Μ.Ε.. Την ανακοίνωση καταψήφισαν μόνο τα μέλη των Παρεμβάσεων, παράταξης που εκπροσωπεί τα διάφορα σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, οι οποίες εδώ και αρκετά χρόνια «χορεύουν συνδικαλιστικό βαλς» με τους συνδικαλιστές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. υπό τους ήχους μιας Αριστερίστικης μουσικής.
Αλλά τι ακριβώς σημαίνει «Αριστερή» Δ.Ο.Ε. ή Ο.Λ.Μ.Ε. ή γενικότερα «Αριστερό» συνδικάτο; Η προαναφερθείσα ανακοίνωση θέτει τα ερωτήματα και απογυμνώνει τις προθέσεις. Είναι χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα της στο οποίο θέτει το ερώτημα: «Δηλαδή, προϋπόθεση για να μπει κάποιος στο σωματείο θα είναι η πολιτική του τοποθέτηση; Αν έτσι είναι, τότε πρέπει να φτιάξουμε τόσα σωματεία όσα είναι τα κόμματα. Αυτό δεν είναι σεχταρισμός και διάσπαση;».
Το 1974, αμέσως μετά την πτώση της 7χρονης Δικτατορίας, κατ’ αρχάς στα Πανεπιστήμια και μετά σε όλη την κοινωνία, εφαρμόστηκε ένα σύστημα ιδεολογικής-ψυχολογικής βίας που επέτρεψε σε ό, τι αυτοαποκλήθηκε «αριστερό» να κυριαρχήσει. Στις πρώτες εκλογές που έγιναν στους φοιτητικούς συλλόγους το 1974 η επικράτηση αυτής της τακτικής ήταν καταλυτική. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Μαθηματικό Αθηνών στο 11μελές διοικητικό συμβούλιο είχαν εκλεγεί 7 Αριστεροί, 2 Π.Α.ΣΟ.Κ., 1 Ε.Κ.-Ν.Δ. και ένας Ν.Δ., ακριβώς την ίδια περίοδο που στις κοινοβουλευτικές εκλογές της 17ης/11ου/1974 η Ενωμένη Αριστερά δεν ξεπέρασε το 9,5%. Το σημαντικότερο όμως δεν είναι αυτό αλλά το γεγονός ότι, όταν μετά από λίγα χρόνια η αριστερά έχασε την παντοδυναμία της στο φοιτητικό κίνημα, προτίμησε να διαλύσει την Ε.Φ.Ε.Ε. και να την κρατά από τότε διαλυμένη επιλέγοντας την ανυπαρξία οργανωμένου και ενωμένου φοιτητικού κινήματος, αφού δεν μπορεί να το ελέγχει.
Μεγαλωμένοι μέσα σ΄ αυτό το πλαίσιο ορισμένοι σημερινοί συνδικαλιστές, παρά το γεγονός ότι οι εμπειρίες και η ηλικιακή ωρίμανση θα έπρεπε να τους έχει οδηγήσει να πορεύονται με «λογισμό και με όνειρο», εξακολουθούν να δρουν με μόνο γνώμονα το «όνειρο». Και η συμπεριφορά τους δε διαφοροποιείται ιδιαίτερα από την αντίστοιχη των φοιτητικών τους χρόνων. Προσπαθούν όπου μπορούν να αποτρέψουν τη συμμετοχή των εργαζομένων που δεν συμφωνούν μαζί τους στις διαδικασίες, προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τα εκλογικά τους οφέλη. Επιδίδονται σε ακραίες εκδηλώσεις λαϊκισμού,  χαρακτηριστικό παράδειγμα της οποίας είναι η ανακοίνωση[ii] που εξέδωσε στις 7/12/2008 η Ο.Λ.Μ.Ε. με αφορμή τον φόνο του Α.Γ., στην οποία μεταξύ των άλλων διαπίστωνε ότι: «Η κυβέρνηση της Ν.Δ. μετά τα σκάνδαλα άρχισε να δολοφονεί». Ο αριστερισμός και ο αμοραλισμός σε όλο του το μεγαλείο. Για να μην υπάρχουν σκιές, πρέπει να αναφερθεί ότι στη συγκεκριμένη ανακοίνωση δεν συνέπραξε το Π.Α.Μ.Ε. αλλά τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και της Π.Α.Σ.Κ., με πρωταγωνιστή ένα στέλεχος με «επαναστατικό» παρελθόν την περίοδο της 7χρονης «Εθνικής Επανάστασης»!!!
Κατά τα άλλα ο φόνος του Α.Γ. είχε αυτουργούς οι οποίοι καταδικάστηκαν από τη δικαιοσύνη. Όμως, το κάψιμο της Αθήνας και η καλλιέργεια στα παιδιά και στους εφήβους εκείνης της εποχής  αντιλήψεων και ψυχοσύνθεσης, η οποία συνέβαλε στη δημιουργία φυτώριων για τη νέα τρομοκρατία, είχε ηθικούς αυτουργούς, οι οποίοι όχι μόνο εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, αλλά αμετανόητοι και μοιραίοι ακόμα και την ώρα της κρίσης δεν κατανοούν ότι η ΑΝΑΓΚΗ επιβάλλει νηφαλιότητα, ρεαλισμό, σύνθεση ομοψυχία και συσπείρωση και όχι ονειροπολήματα για «αριστερά κάστρα».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου