Zούμε την απόλυτη ανατροπή

Ζούμε στην εποχή της ασυναρτησίας. Σε όλα τα επίπεδα. Πολιτικά, οικονομικά, και κοινωνικά.

Στο πολιτικό επίπεδο, το ΠΑΣΟΚ του κάποτε «Έξω από την ΕΟΚ» συνεργάζεται κυβερνητικά με την ΝΔ, προκειμένου η χώρα να παραμείνει στο ευρώ, και στην ΕΕ.

Μια συγκυβέρνηση, στο έλεος διάφορων λαϊκιστών βουλευτών, και κόντρα σε κάποιους άλλους ανισόρροπους γιαλαντζί αριστερούς (Σύριζα),και σε όψιμους αλαφιασμένους Ελληναράδες (Αν.Ελ) που ονειρεύονται εθνική ανεξαρτησία, δραχμές,  και…. φακές εισαγωγής.

Για να μην αναφερθώ στον τρίτο πυλώνα(!) του κοινοβουλευτισμού, τους (μαυριδερούς) νοσταλγούς δηλαδή του Άιχμαν και της ευγονικής!!!

Όσο για την «πραγματική» αριστερά, να’ χαμε να λέγαμε…

Κολλημένη σε αναχρονιστικές θεωρίες και απόψεις, μοιάζει εντελώς ξεκομμένη από την σύγχρονη πραγματικότητα, και σε καμιά περίπτωση δεν δείχνει να έχει τίποτα να προσφέρει, πέραν της γενικής

άρνησης.

Οικονομικά, πάμε κατά διαόλου.

Έρμαια στις (κυριολεκτικά) ανώμαλες ορέξεις της τρόικας των δανειστών μας, που λες και θέλουν να μας τιμωρήσουν για κάτι, που λες και θέλουν να μας διώξουν αλλά δεν το λένε, κουβαλώντας, εμμέσως πλην σαφώς, νερό στον μύλο των Συριζαίων, που ονειρεύονται εξουσία, και που ήδη μοίρασαν σκιώδη υπουργεία μεταξύ τους.

Τα σαδομαζοχιστικά καψόνια είναι καθημερινά, όπως και οι στυγνοί εκβιασμοί, προκειμένου να μας δώσουν την βοήθεια που μας έχουν υποσχεθεί, την οποία στην ουσία χρειαζόμαστε για να πληρώσουμε τους τόκους των δανεικών, και το μεγάλο ζητούμενο είναι τώρα το κατά πόσο θα αντέξει ο Σαμαράς να κάνει το καλό παιδί, πριν απαυδήσει και τους αρχίσει στα … γαλλικά.

Και τον έχω ικανό.

Διότι, όπως και να το κάνουμε, όλα έχουν τα όριά τους.

Και είναι να μην πάρει ανάποδες ο Σαμαράς, τους τα βροντήξει κάτω, και πάμε για εκλογές καλοκαιριάτικα.

Και ερχόμαστε στο κοινωνικό επίπεδο, όπου εκεί κι αν δεν γίνεται το έλα να δεις.

Άλλοι μιλάνε για Μελιγαλάδες και γουναράδικα, άλλοι για Γράμμους και για Βίτσια, άλλοι για ήρωες Αλβανούς των ορέων, που είναι ελεύθερες ψυχές (!!!), άλλοι ονειρεύονται Κούγκια, και άλλοι συνεχίζουν σαν μην τρέχει τίποτα, καταναλώνοντας πανάκριβες σαμπάνιες και κουβανέζικα πούρα στην λεβεντομάνα Μύκονο, υπό τους ήχους και τις προτροπές του άλλοτε φυγόστρατου, και νυν γερμανοφάγου πατριώτη Ρέμου (Αντώνη Πασχαλίδη) εκ του Λαγκαδά της Θεσσαλονίκης ορμώμενου….

Την ίδια ώρα που οι άλλοτε στυλοβάτες  της επιχειρηματικότητας μπαινοβγαίνουν στον Κορυδαλλό, ο Άκης μοιράζεται το κελί του με τον μαυρισμένο Λάκη, ο Μαντέλης ετοιμάζει την οδοντόβουρτσά του, και τα χαράτσια και οι φόροι πέφτουν σαν χαλάζι.

Η φοροδιαφυγή πάντως σπάει κάθε ρεκόρ, και όχι μόνο από συνειδητούς του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, τα συσσίτια είναι καθημερινά, όπως καθημερινή είναι και η ανασφάλεια εξαιτίας της εγκληματικότητας, αλλά και η απόγνωση όλων σχεδόν των πολιτών.

Και όλα αυτά με φόντο την ανεργία, τις απολύσεις, την «κινητικότητα»,την παντελή έλλειψη ρευστότητας, και με μόνη πυξίδα την μακροπρόθεσμη έξοδο από το τούνελ, και την επιστροφή σε κάποια δειλή μορφή ανάπτυξης.

Εν ολίγοις, ζούμε την απόλυτη ανατροπή.

Εργασιακά επανερχόμαστε στον μεσαίωνα, ενώ οικονομικά θυμίζουμε Βουλγαρία του 1989..

Και το μεγάλο ερώτημα είναι αν τελικά αξίζουν τον κόπο όλες αυτές οι θυσίες, και οι υποχωρήσεις.

Που έχουν σαν αποτέλεσμα, μια ολόκληρη γενιά νέων Ελλήνων να έχει γονατίσει (κυρίως ψυχολογικά).

Με μόνη της διέξοδο την μετανάστευση, ή την «απόσυρση» από τα κοινά.

 Strange Attractor