Ποιος είναι ο Σκοπός;

Λίγες σκέψεις πάνω σε ένα καλοκαιρινό ανάγνωσμα.

Προσφάτως διάβασα ένα παλιό καλό βιβλίο το οποίο πιθανόν να είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με το management. Έχει τίτλο, The Goal. Ο Σκοπός. Ο συγγραφέας, του Eliyahu M. Goldratt μακαρίτης πια, ήταν από αυτούς που λέμε γκουρού στο Management. Ήρωας του βιβλίου είναι ο Alex Rogo, ένας νεαρός σχετικά διευθυντής εργοστασίου μιας μεγάλης εταιρίας. Ο Alex είναι ένας ικανός μηχανικός ο οποίος ανέβηκε τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας της εταιρείας του χάρη στις ικανότητές του και τη σκληρή δουλειά. Όμως αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα. Το εργοστάσιο στο οποίο είναι πια διευθυντής κινδυνεύει. Οι παραδόσεις καθυστερούν, οι πωλήσεις πέφτουν, τα κέρδη εξαφανίζονται. Ο προϊστάμενός του, επιχειρησιακός διευθυντής όλων των εργοστασίων του ομίλου, του δίνει τρεις μήνες διορία να επαναφέρει τη μονάδα σε κερδοφορία αλλιώς αυτή θα κλείσει. Η θέση του Alex είναι απελπιστική. Τι μπορεί να κάνει μέσα

σε τρεις μήνες; Πως μπορεί να αλλάξει ριζικά τον τρόπο λειτουργίας του εργοστασίου και την εδραιωμένη νοοτροπία λειτουργίας; Τα εργαλεία που γνωρίζει και χρησιμοποιεί και τα οποία χρησιμοποιούν και άλλοι managers φαίνεται να έχουν φτάσει στα όριά τους.

Μετά από κάποια θυελλώδη συνάντηση στα κεντρικά του ομίλου και ενώ βρίσκεται σε απελπιστική θέση, συναντά τυχαία στο αεροδρόμιο έναν παλιό του καθηγητή Φυσικής ο οποίος τώρα είναι σύμβουλος οργάνωσης επιχειρήσεων. Μετά από μια σύντομη συζήτηση και αφού ο Alex  του εκθέτει την απελπιστική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο παλιός του καθηγητής των ρωτά:

-       Για πες μου Alex ποιος είναι ο σκοπός του εργοστασίου που διευθύνεις;

-       Να παραδίδουμε έγκαιρα ποιοτικά προϊόντα σε ανταγωνιστικές τιμές.

-       Αλήθεια; Και πως θα το πετύχεις αυτό;

-       Αν βελτιώσω την παραγωγικότητα, μειώσω τα λειτουργικά έξοδα και αυξήσω τη ρευστότητα.

-       Δεν με κατάλαβες και δε μου απάντησες ποιος είναι ο Σκοπός της επιχείρησης. Αυτά που μου αναφέρεις είναι εργαλεία για την επίτευξη του Σκοπού. Ποιος είναι ο Σκοπός λοιπόν Alex;

Για να μη μακρηγορούμε, ο Σκοπός της επιχείρησης είναι να βγάζει λεφτά. Όλα τα υπόλοιπα είναι τα εργαλεία για να επιτευχθεί αυτός ο Σκοπός. Στη συνέχεια της ιστορίας, ο νεαρός manager εφαρμόζει στην πράξη τη Θεωρία των Περιορισμών (αυτό άλλωστε είναι το θέμα του βιβλίου), έμπνευση του παλιού του καθηγητή,  για να ανατρέψει τη δεινή κατάσταση του εργοστασίου που διευθύνει. Και τα καταφέρνει. Το σχέδιο ήταν απλό. Ξεκαθάρισμα του Σκοπού. Σκέψη εκτός συμβατικών πλαισίων. Αξιοποίηση πόρων. Κινητοποίηση άξιων συνεργατών και του προσωπικού για την ανατροπή της κατάστασης και τη δημιουργία μιας πρότυπης ζηλευτής παραγωγικής μονάδας.

Βέβαια, αυτό είναι ένα βιβλίο και η ζωή είναι πιο περίπλοκη. Σύμφωνοι. Αλλά ας εξετάσουμε λίγο πιο βαθειά τα πράγματα. Είμαστε μια χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων με σχεδόν 2 εκατομμύρια μετανάστες. Οι δημογραφικοί δείκτες είναι απογοητευτικοί. Μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού είναι γηρασμένη. Η οικονομία μας, πριν την κρίση ήταν, όπως γράφαμε σε άλλο σημείωμα, κατά βάση εσωστρεφής, εξαρτώμενη από την κατανάλωση στην εσωτερική αγορά κλειδωμένη σε ένα κακώς σχεδιασμένο νόμισμα. Η κρίση απογύμνωσε πλήρως την κατάσταση.

Και αναρωτιέται κανείς. Ποιος είναι λοιπόν ο Σκοπός της ύπαρξής μας. Είναι μήπως να φύγουν οι ξένοι. Να πιάσουμε πρωτογενές πλεόνασμα; Να πιάσουμε τη φοροδιαφυγή; Να κλείσουμε τους κλέφτες στη φυλακή; Να φέρουν πίσω τα κλεμμένα; Να εκδώσουμε δραχμές; Να διώξουμε όλους τους λαθρομετανάστες; Να μειώσουμε κι άλλο το ΦΠΑ; Να χαριστούν τα δάνεια; Να ξαναγυρίσουμε το χρόνο πίσω; Να τιμωρήσουμε το πολιτικό σύστημα; Να αναστήσουμε τον Παπάγο; Να κάνουμε κυβέρνηση του βουνού στο Λυκαβηττό; Ποιος είναι ο Σκοπός τέλος πάντων;

Η αφεντιά mou μια απάντηση βρίσκει. Κατά την άποψή μου ο Σκοπός είναι η Επιβίωση του Εθνοκράτους μας. Τα πραγματικά δεδομένα – όχι τα φανταστικά που έχει ο καθένας μέσα στο κεφάλι του – δεν είναι με το μέρος μας. Και τα πραγματικά δεδομένα δεν είναι η κατάσταση της οικονομίας. Είναι τα πληθυσμιακά. Ένας λαός που δεν ανανεώνεται και του οποίου η σκέψη γεροντοκρατείται τι μέλλον μπορεί να έχει; Και όταν αντιμετωπίζει κύμα εισβολής αναξιοπαθούντων διερωτάται κανείς: σε πενήντα χρόνια από τώρα ποιοι θα κατοικούν σε αυτόν τον τόπο;

Ένας πολιτικός «manager» λοιπόν, μαζί με την ηγετική του ομάδα και την ελίτ (αν υπάρχει) αυτά πρέπει να σκέφτονται. Και δουλειά της ηγεσίας είναι να κινητοποιήσει όποιες ακμαίες δυνάμεις υπάρχουν εντός και εκτός Ελλάδος με μοναδικό Σκοπό την επιβίωση του Εθνοκράτους μας. Δεν υπάρχει άλλος φορέας επιβίωσης μέσα στον κόσμο. Αυτόν έχουμε. Και για να επιβιώσουμε μέσα στον Κόσμο πρέπει να γίνουμε εξωστρεφείς και να σοβαρευτούμε. Τολμώντες και γιγνώσκοντες. Αλλά ο δρόμος στον οποίο βαδίζουμε επί του παρόντος, οδηγεί στην αντίθετη κατεύθυνση.

Γιάννης Φαίλτωρ

ΥΓ. Για να εκτονωθούν οι σύγχρονοι οπλατζήδες και ταγματασφαλίτες λέω να προτείνουμε στη Valve να φτιάξει ένα multiplayer online game με τίτλο The Fourth Round. Ας πλακώνονται ηλεκτρονικά, αφού δεν μπορούν να εκτονωθούν σεξουαλικά, και ας μας αφήσουν επιτέλους ήσυχους.

antinews.gr