Να τι κάνουμε τα δανεικά !

Το γεγονός ότι κατά καιρούς έχει ακουστεί -με τον πιο άγαρμπο τρόπο από τους Αν. Έλληνες, κάπως πιο «δουλεμένα» από τον ΣΥΡΙΖΑ- ότι το σύνολο της στήριξης (=δανείων) που έχει λάβει η Ελλάδα από... το 2010 και έως σήμερα από τους Ευρωπαίους «εταίρους» της και το ΔΝΤ έχουν πάει «για να αποπληρωθούν τα οφειλόμενα στους διεθνείς τοκογλύφους και τις τράπεζες» δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει, δεν έχουμε (έναντι του εαυτού μας του ίδιου) το χρέος να ξέρουμε, αληθινά, «τι τα κάναμε».

Λοιπόν: είναι ενδιαφέρον ότι μόλις τώρα -μεσοκαλόκαιρα- αφέθηκαν να διαρρεύσουν, επεξεργασμένα, στοιχεία για το πώς ακριβώς διατέθηκαν τα σκάρτα

210 δισ. ευρώ που μέχρι τώρα έχουν εκταμιευθεί. (Μας έχουν έρθει από τον EFSF, από τα Κράτη-μέλη ή τους φορείς που αυτά έχουν ορίσει όπως η Γερμανία την KfW. Άλλα 100 δισ. ελληνικού χρέους βρίσκονται -ως έντοκα ή ως ομόλογα- στα χέρια ιδιωτών επενδυτών, ένα 30%, στα χέρια της ΕΚΤ ή άλλων Κεντρικών Τραπεζών τα υπόλοιπα).

Τα 100 δισ., δηλαδή περίπου τα μισά από την ενίσχυση των 210 δισ., πήγαν κατευθείαν για τοκοχρεολύσια – τα 60 δισ. για αποπληρωμή κεφαλαίου, τα 40 δισ. για τόκους της περιόδου 2010-2013. Αν σας σοκάρει το ύψος των τόκων, ας θυμηθείτε ότι η τελευταία έκδοση 10ετούς, αρχές 2010, ήταν για 5 δισ. και έφερε επιτόκιο 6%. Με παρόμοια «τιμωρητικά επιτόκια» δόθηκαν μέχρι το 2011 οι πρώτες δόσεις στήριξης των εταίρων. Όμως, ακόμη μεγαλύτερο ήταν το βάρος από τα αυτοκτονικά επιτόκια των εντόκων, με τα οποία καλύπτουμε τα ελλείμματα που -πεισματικά- συνεχίζαμε να δημιουργούμε.

Τα 46 δισ. δόθηκαν για τα δύο διαδοχικά PSI, για sweetener του πρώτου PSI του Μαρτίου 2012 (που «διαβάστηκε» ως μείωση του χρέους) και για χρηματοδότηση του buy-back ομολόγων τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς (που «πουλήθηκε» ως εξασφάλιση βιωσιμότητας του χρέους).

Άλλα 48 δισ. δόθηκαν για μερική κάλυψη των σπασμένων των PSI. Τι θα πει αυτό; Θα πει ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ώστε να μην καταρρεύσουν πλήρως. (Βέβαια, το πόσο εκτινάχτηκαν τα NPLs των ίδιων Τραπεζών από το ξεπάτωμα του ιδιωτικού τομέα με τα μέτρα προσαρμογής που συνόδευαν αυτήν τη στήριξη, δεν καταγράφηκε. Ομοίως, το αντίστοιχο ξεπάτωμα των Ασφαλιστικών Ταμείων).

Ωραία. Μια άθροιση, αφήνει γύρω στα 16 δισ. βοήθειας/ενίσχυσης/στήριξης των «εταίρων» (καλά να ‘ναι!) που κατευθύνθηκαν σε κάλυψη ελλειμμάτων του Προϋπολογισμού – ιδίως το 2010. Εδώ πάλι θέλει μια μικρή υποσημείωση: ότι κάποια κονδύλια αφορούσαν δαπάνες εξοπλιστικών προγραμμάτων, κάποια άλλα εξόφληση οφειλών του Δημοσίου προς ιδιώτες που άρχισαν να εξυπηρετούνται φέτος (ξένες φαρμακευτικές, π.χ.). Άρα, πληρωμές «εξωτερικού».

Όχι, δεν θέλουμε να φέρουμε νερό στον μύλο όσων θεωρούν ότι όλη αυτή η ιστορία της διάσωσης της Ελλάδας δεν ήταν παρά ένας μηχανισμός που στήθηκε ώστε να ξοφληθούν οι κερδοσκόποι κ.λπ. κ.λπ. Όμως, καλό είναι να τα έχουμε τα νούμερα στον νου μας όσο σκεφτόμαστε -όσοι, όσο…- το πώς θα μπούμε στα επόμενα στάδια διαπραγμάτευσης, συνεννόησης ή αντιπαράθεσης με τους «εταίρους».

Τι τα κάναμε; 

Πρώτον, δεν μπήκαμε στην περιπέτεια της αληθινής, ασύντακτης χρεοκοπίας. 

Δεύτερον, το πιστωτικό μας σύστημα δεν αποκόπηκε από την Ευρωζώνη. [Πείτε τα αυτά, Grexit-A και Grexit-B, που μαζί θα έκαναν τη δραχμοποίηση]. 

Τρίτον, διορθώσαμε, με όσο πιο αργόσυρτο και επώδυνο τρόπο γινόταν, το δημοσιονομικό μας αδιέξοδο. 

Τέταρτον, ξεκινήσαμε, όσο πιο χλωμά μπορούσαμε, τη διαρθρωτική προσαρμογή μας.





Α.Παπαγιαννίδης
protagon.gr