Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΝΙΚΗΤΩΝ ΚΑΒΑΛΑΣ video

Μέσα σε μια βραχώδη, ανισόπεδη αλλά καταπράσινη περιο­χή που περικλείουν τα χωριά Μακρυχώρι, Ελαφοχώρι, Δύσβατο και Στεγνό της ορεινής περιοχής του Νέστου βρίσκεται ένα ακόμη ταπεινό εργαστήρι της προσευχής, πραγματική όαση μέσα στη σημερινή υλόπνικτη εποχή μας. Πρόκειται για την "Ιερά γυναικεία κοινοβιακή Μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος" των Νικητών.
Είναι ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της Ιεράς Μητροπόλεως Φιλίππων, που με την πνευματική του ακτινοβολία δεσπόζει σ' όλη την ανατολική περιοχή αυτής. Βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο σχεδόν εγκαταλελειμμένο σήμερα οικισμό των Νικητών απ' τον οποίο πήρε το γνωστό λαϊκό της όνομα ως "Μονή των Νικητών".
Από τον άξονα της εθνικής οδού Καβάλας - Ξάνθης και από το σταυροδρόμι που
δημιουργείται στο ύψος της διασταύρωσης με το δρόμο της Χρυσούπολης απέχει ακριβώς 11 χλμ. Όλη η περιοχή γύρω απ' το μοναστήρι είναι ορεινή και άγονη και σήμερα σχεδόν απόλυτα εγκαταλελειμμένη απ' τους κατοίκους της που κατέβηκαν στην Καβάλα και τη Χρυσούπολη στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1960. Έτσι, η εδώ ίδρυσητης Μονής τις τελευταίες δεκαετίες έδωσε πραγματικά μια κινητήρια πνοή σ' όλο το χώρο και μια ελπίδα αναζωογόνησης της εγκαταλελειμμένης περιοχής.
Αφιερώθηκε στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού απ' την ομώνυμη θαυματουργό εικόνα που "βρέθηκε" εδώ κατά τρόπο περιπετειώδη. Η προϊστορία της Μονής και η πρώτη "μορφή" αυτής αρχίζει μόλις το 1969. Τότε ιδρύθηκε το πρώτο Προσκύνημα, το γνωστό γυναικείο ησυχαστήριο των δύο μοναστριών, με τις οποίες λύθηκε και το οξύ πρόβλημα που δημιουργήθηκε στους κατοίκους της περιοχής από τη διεκδίκησητης θαυματουργού εικόνος του Χριστού μας. Πώς όμως βρέθηκε η εικόνα αυτή στην περιοχή;
Πρόκειται για ένα θαυμάσιο κειμήλιο που η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων πέρα εκεί στις αλύτρωτες πατρίδες της Μικράς Ασίας. Είναι ένας θησαυρός ανεκτίμητος, απ' αυτούς που οι τραγικοί αλλά ηρωικοί πρόσφυγες έφεραν μαζί τους σ' εκείνες τις φοβερές ώρες της καταστροφής τους. Ο αρχιμανδρίτης π. Ιωακείμ Καραχρήστος περιγράφοντας το 1982 τη θαυμ­τουργή εικόνα, έγραφε σχετικά: "Ή εικόνα είναι πολύ παλιά, αλλά δέν παρουσιάζει καμιά ιδιοτυπία και καμιά καλλιτεχνική αξία. Φαίνεται ακαλαίσθητη και κακοφτιαγμένη, γιατί η σημερινή μορφή της, λαικής τέχνης, δέν είναι η πρώτη. Κάποιος μεταγενέστερος ερασιτέχνης ζωγράφος πήγε να διορθώση δήθεν τη φθαρμένη από το χρόνο παλιά εικόνα και την κατέστρεψε κυριολεκτικά. Όμως παρά την άτεχνη σημερινή μορφή της η εικόνα αυτή εξακολουθεί να είναι ελκυστική και να καθηλώνη τον προσκυνητή, που πιστεύει στη δύναμη της. Συχνά και με τη χάρη του Χριστού θαυματουργεί, άλλοτε με ιάσεις αρρώστων και άλλοτε με γενικότερες ενέργειες σε καιρούς πολέμων, επιδημιών, θεομηνιών κλπ."
Το ιδιαίτερο και το πιο βασικό χαρακτηριστικό της εικόνας,(διαστάσεων 100 Χ55 εκ. και καλυμμένη σήμερα με ένα βαρύτιμο επαργυρωμένο "υποκάμισο"), είναι το θαυμαστό γεγονός της κι νητικότητάς της. Σε ώρες απροσδιόριστες και κυρίως κατά την πανήγυρή της, όταν οι χιλιάδες πιστοί την μεταφέρουν με ευλάβεια και σεβασμό κατά τη διάρκεια της λι τανείας της ή την κρατούν στα χέρια τους κατά την ακολουθία του 'Άγιασμού" και της "Παρακλήσεως", τότε η εικόνα παρουσιάζει θαυμαστά κινητικά σημεία "χτυπάει", όπως λένε οι Χριστιανοί.
Δεν είναι εξακριβωμένο για το ποιά είναι η ερμηνεία αυτού του χτυπήματος. Πάντως κατά την άποψη εκπροσώπων της Εκκλησίας μας, αλλά και κατά την κοινή συνείδηση των πιστών, το "χτύπημα" αυτό δεν έχει μάλλον σχέση ούτε με την "αμαρτωλότητα" του Χριστιανού, ούτε με την "αγιότητά" του, αλλά ούτε και με την ψυχική διάθεση αυτού. Ίσως να υποδηλώνει προειδοποίηση κάποιου θείου μηνύματος που οπωσδήποτε όμως, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή, δεν είμαστε σε θέση να τοπροσδιορίσουμε. Το βέβαιο πάντως είναι ότι θαύματα του Κυρίου μας με την παρουσία της Αγίας Του αυτής Εικόνας γί νονται και σε στιγμές που δεν έχει προηγηθεί ούτε το "χτύπημά" της, αλλά ούτε και άλλο εμφανές εξωτερικό σημείο.
Την εικόνα στην περιοχή αυτή την έφερε η ευσέβεια των προσφύγων της Μ. Ασίας το 1922, πολύ πριν ακόμη κτισθεί το μοναστήρι δηλαδή, όταν κυνηγημένοι από την καταδιωκτική μανία των Τούρκων αναγκάστηκαν να αφήσουν την πατρίδα τους στο Άνω Νεοχώρι της Πανόρμου και να καταφύγουν στη στοργική αγκαλιά της μητέρας πατρίδος. Τότε λοιπόν και αυτοί, όπως όλοι οι τραγικοί συμπατριώτες τους, αφού άφησαν εκτός από την ακίνητη περιουσία τους και τα πάντα από την αντίστοιχη κινητή τους, πήραν μόνο μαζί τους, ως πολύτιμο θησαυρό και παρηγοριά στην τραγική τους αυτή Οδύσσεια, πολλά ή σχεδόν όλα τα ιερά κειμήλια των Εκκλησιών τους. Εικόνες, άγια λείψανα, άγια σκεύη, ιερά ευαγγέλια, ακόμη και κολυμβήθρες και πολυέλαιοι, που χρησιμοποιούσαν και που στόλιζαν μ' αυτούς τους ιερούς τους ναούς, αποτέλεσαν το πολύτιμο φορτίο τους εκείνες τις αποφράδες μέρες, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν εσπευσμένα ό,τι αγαπητό και λατρευτό είχαν στα σπίτια και στα χωριά τους.
Το μοιραίο λοιπόν εκείνο Αύγουστο του 1922 οι ευσεβείς Νεοχωρίτες "άφησαν μεν άλλες περιουσίες και άλλα αγαθά στη χαμένη πατρίδα, όμως την Εικόνα του Σωτήρος δεν θέλησαν να την αποχωριστούν. Ήταν ότι πιο άγιο και ιερό είχαν, και δεν θα άφηναν να μαγαριστή από τους Αγαρηνούς. Άλλωστε στη μεγάλη περιπέτεια του ξεριζωμού τους και στις κακουχίες της διαδρομής σώθηκαν, όπως αυτόπτες διηγούνται, χάρις σε θαύμα της Εικόνος, που στάθηκε ο φύλακας και ο προστάτης του τυραννισμένου προσψυγικού λαού.
Μαζί με τον ιερέα π. Σωτήριο Μελίδη και άλλοι κάτοικοι του χωριού έτρεξαν και την πήραν από την Εκκλησία τους την τελευταία στιγμή. Ανάμεσά τους οι Ν. Τσίγγος, Σ. Γεωργούλιας, Σ. Πεξαράς, Ε. Μεραμίδου, Α. Μαυρουδή και άλλοι τολμηροί και πιστοί, οι οποίοι την κρατούσαν στα χέρια και στην αγκαλιά τους σαν αγαπημένο παιδί και ζητούσαν αδιάκοπα τη χάρη και τη βοήθειά της για να φτάσουν στην Ελλάδα ζωντανοί".
Μάλιστα, όπως μας είπε ο ίδιος κ. Παναγιώ της Γεωργούλιας, γιός του Σωτηρίου Γεωργούλια που αναφέραμε πιο πάνω, εφταετής (τότε) κατά τη διάρκεια της καταστροφής, θυμάται με κάθε σχεδόν λεπτομέρεια τα γεγονότα των μαύρων εκείνων ημερών. Για λόγους λοιπόν κυρίως πρακτικούς, αλλά και για να αποφύγουν κάθε απόπειρα του πειρασμού που θα προερχόταν είτε από εχθρούς είτε από "φίλους", φεύγοντας από το χωριό έβαλαν αρχικά την Άγια Εικόνα μέσα σε μπαούλο, το οποίο φόρτωσαν σε ζώο μαζί με άλλα μικρά αντικείμενα που πρόλαβαν να πάρουν απ' την Εκκλησία και τα σπίτια τους, επάνω δεσ' αυτά έβαλαν να καθήσει ο ίδιος γιατί δε μπορούσε να παρακολουθήσει το βηματισμό των μεγάλων.
Έτσι άρχισε η Οδύσσεια των ανθρώπων και οι περιπέτειες της 'Άγιοσωτήρας", όπως έλεγαν από τότε την άγια Εικόνα.
Με την άφιξη των προσφύγων στην Ελλάδα δεν τελείωσαν και οι περιπέτειές τους. Πολλοί απ' αυτούς για πολύ ακόμη καιρό, περιπλανήθηκαν σχεδόν σ' όλα τα διαμερίσματα της πατρίδος μας έως ότου "καταστάλαξαν" σε κάποια πόλη ή χωριό, κυρίως της Βορείου Ελλάδος.
Το ίδιο ακριβώς έγινε και με τον ιερέα π. Σωτήριο Μελίδη και τους άλλους ενορίτες του από το Άνω Νεοχώριο της Πανόρμου. Κατεβαίνοντας  από το χωριό τους κυνηγημένοι από την εκδικητική μανία των μουσουλμάνων, έφθασαν γεμάτοι αγωνία στην Πέραμο, όπου με τεράστιες δυσκολίες κατάφεραν να επιβιβαστούν σ' ένα απ' τα καράβια που βρίσκονταν εκεί. Ήδη οι φλόγες απ' την καιόμενη Πάνορμο ήταν τρομακτικά ορατές και ο απόηχος των οιμωγών και των θρήνων αυτών που δεν είχαν προλάβει να ξεφύγουν διαπερνούσε ανατριχιαστικά όλο τους το είναι.
Στην Ηρακλείτσα της Αν. Θράκης, όπου έφθαναν γεμάτοι θλίψη και απελπισία , έμειναν δύο περίπου μήνες. Μόνη τους παρηγοριά ο "θυσαυρός του μπαούλου". Εκεί κατέφευγαν και έλεγαν τον πόνο τους. Απ' την Ηρακλείτσα η "παρέα" του παπά-Σωτήρη έφθασε ατμοπλοϊκώς στην Καβάλα. Για 6-8 μήνες οι ευρύχωρες καπναποθήκες της πόλης θα γίνουν τ'  "αρχοντικά" των προσφύγων.
Η άγια Εικόνα, η "Αγιοσωτήρα", πάντα στα χέρια τους. Δεν την αποχωρίζονται ούτε στιγμή. Σε κάθε μετακίνησή τους, μικρή ή μεγάλη, απαραίτητη σύντροφός τους η εικονογραφημένη Αγία μορφή του Κυρίου μας.
Στους Νικητές (Κάζελερ) θα ανεβούν την άνοιξη του 1923. Δεν θα έρθουν όλοι. Η ώρα του χωρισμού, που ξεκίνησε πριν από δέκα μήνες, ολοκληρώνεται τώρα. Οι μισοί περίπου Νεοχωρίτες θα μείνουν στην Καβάλα, τριανταπέντε με σαράντα οικογένειες θ' ανέβουν στο Ελαφοχώρι και μόλις ελάχιστα λιγότερες θα εγκατασταθούν στους Νικητές. Το κλίμα της περιοχής, γεμάτο υγεία και δροσιά, σ' αντίθεση με τις ελονόπληκτες περιοχές του κάμπου, σε συνδυασμό και με τη χρυσοφόρα απόδοση της καλλιέργειας του καπνού εκείνης της περιόδου και ιδιαίτερα η κατά κάποιο τρόπο ομοιότητα του τοπίου με την αγαπημένη τους πατρίδα, τους οδήγησε σ' αυτή την όχι και τόσο προνομιούχο σήμερα περιοχή.
Η Αγία Εικόνα, που ως τώρα ήταν ο κρίκος τους και το σύμβολό τους, τώρα δε "μπορεί" να ικανοποιήσει όλων τις επιλογές. Άλλοι στην Καβάλα, άλλοι στο Ελαφοχώρι, άλλοι στο Κάζελερ. Για λίγο διάστημα περιφέρεται η Εικόνα. Έρχεται κι αγιάζει τους Καβαλιώτες, ανεβαίνει στο Ελαφοχώρι, ξαναγυρνά στους Νικητές.
Ναός δεν υπάρχει σε κανένα από τα χωριά αυτής της περιοχής. Ο παπά-Σωτήρης, πάντα κοντά στους ενορίτες του, εκτελεί τα λειτουργικά του καθήκοντα, τις περισσότερες φορές, στην ύπαιθρο.
Ο δραστήριος Ιεράρχης της περιόδου αυτής αείμνηστος Χρυσόστομος, δεν μπορεί να κτίσει αμέσως παντού εκκλησίες. Εκμεταλλεύεται όμως κάθε "επιστητό". Στο Κάζελερ υπάρχει μουσουλμανικό τέμενος. Αυτό λοιπόν, με λίγες μετατροπές και τους προβλεπόμενους καθαρμούς, εγκαινιάζει ως προσωρινό ορθόδοξο ναό. Έτσι η Αγία Εικόνα, η 'Άγιοσωτήρα", όπως την έλεγαν πάντα, βρήκε επιτέλους κατάλυμα. Όμως τα χρόνια περνούν. Οι συνθήκες της ζωής, όπως και οι άνθρωποι, αλλάζουν. Χάνεται η χρυσοφόρα απόδοση και αμοιβή του καπνού, και μαζί υποβαθμίζεται ο τόπος. Ο εμφύλιος πόλεμος στη συνέχεια θα δώσει το τελικό χτύπημα στην περιοχή. Οι άνθρωποι φεύγουν και πάλι για να σωθούν αλλά τώρα πια σκορπίζονται. Η αγία Εικόνα μένει μόνη στην εγκαταλελειμμένη εκκλησία του χωριού. Οι προσκυνητές δε μπορούν εύκολα να την προσκυνήσουν. Παράλληλα ο κίνδυνος της κλοπής της είναι ιδιαίτερα μεγάλος. Έτσι, σημειώνει και πάλι ο π. Ιωακείμ: "Οι δυσμενείς αυτές επιπτώσεις του χρόνου και της ερημώσεως ανάγκασαν το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Μακρυχωρίου να μεταφέρη για φύλαξη το ιερό κειμήλιο της θαυματουργικής Εικόνας στο δικό τους Ναό. Όμως η ενέργεια αυτή έδωσε αφορμή να διαμαρτυρηθούν οι κάτοικοι του Ελαφοχωρίου και τότε άρχισε μια διένεξη ανάμεσα στα δύο χωριά. Οι πρώτοι υποστήριζαν με βάση το Νόμο ότι η Εικόνα έπρεπε να παραμείνη στο Ναό του χωριού τους, όπου υπάγεται κοινοτικά και ενοριακά ο συνοικισμός των Νικητών. Οι δεύτεροι πάλι ισχυρίζονταν ότι η Εικόνα είναι δική τους πνευματική κλ­ρονομιά, γιατί εκείνοι την μετέφεραν από τη Μικρασία και είχαν δικαιώματα επάνω της. Υπήρχαν επιχειρήματα κι από τις δύο μεριές και συνέχεια δινόταν αφορμές για να παίρνει διαστάσεις η διαφορά τους πάνω στο θέμα αυτό, μέχρι και αρπαγής του Κειμηλίου, που οδήγησε την υπόθεση ενώπιον της Δικαιοσύνης το έτος 1968 ". Οι δικαστικοί αυτοί αγώνες δεν ήταν καινούργοι. Είχαν ήδη αρχίσει περίπου αμέσως μετά το 1950. Η Εικόνα άλλοτε "πήγαινε" στο Ελαφοχώρι, άλλοτε"γυρνούσε" στο Μακρυχώρι.
Τελικά, για να ειρηνεύσουν όλοι και για να σταματήσει πλέον η διαμάχη των δύο αυτών χωριών, ο μητροπολίτης κυρός Αλέξανδρος αποφάσισε "να γίνη γυναικείο Ησυχαστήριο στους Νικητές και να παραμείνη η Εικόνα στην αρχική της θέση και να ανήκη σε όλους, που θα την ευλαβούνται και θα την τιμούν. Έτσι, με τη χάρη του Σωτήρος Χριστού, στις 26 Μαρτίου του 1969 εγκαταστάθηκαν σ' ένα μικρό σπιτάκι, πλάι στην Εκκλησία του χωριού, οι πρώτες Αδελφές και άρχισε από τότε η προσπάθεια για την αξιοποίηση του χώρου...". Χαρακτηριστικό είναι το έγγραφο με αριθμό πρωτ. 405/14-5-69 που έστειλε η Ιερά Μητρόπολη προς τη Νομαρχία Καβάλας, διαβιβάζοντας αίτημα των μοναστριών του Ησυχαστηρίου: "....................... Συναφώς γνωρίζομεν υμίν ότι το Ησυχαστήριο των Νικητών, δημιουργηθέν παρ' ημών εν τω ερημωθέντι ομωνύμω χωρίω, φιλοδοξούμεν ν' αποτελέση μίαν όασιν παρηγοριάς και ελπίδος δι' ολόκληρον την περιοχήν, εξεταζομένου του θέματος από γενικωτέρας απόψεως και σκοπιμότητος, κατόπιν μάλιστα της εναποθέσεως εις τον αυτόθι Ιερόν Ναόν προς φύλαξιν και λατρείαν της θαυματουργού Εικόνος της θείας Μεταμορφώσεως πρός την οποίαν ο πληθυσμός της περιοχής τρέφει βαθύν σεβασμόν και πίστιν..".
Έξι ακριβώς χρόνια πέρασαν απ' τη στιγμή της εγκατάστασης των πρώτων αδελφών. Οι κάτοικοι των δύο αντιμαχόμενων χωριών αλλά και της ευρύτερης περιφέρειας είδαν πράγματι την παρουσία του ιερού ησυχαστηρίου σα μια ιδιαίτερη ευλογία του Θεού και σα μια ευκαιρία για την αναζωπύρωση της ελπίδας τους για αναζωογόνηση της εγκαταλελειμμένης τους περιοχής.
Με όλο τους το σεβασμό και την αγάπη αγκάλιασαν την προσπάθεια των αδελφών του προσκυνήματος για την οργάνωση και επέκτασή του και προσέφεραν σ' αυτές κάθε υλική και ηθικήσυμπαράσταση που τόσο τους ήταν απαραίτητες. Έτσι, όπως και πάλι γράφει ο π. Ιωακείμ Καραχρήστος, "γρήγορα ο χώρος γύρω από το Ναό άλλαξε όψη και το κάθε τι ζωντάνεψε με την παρουσία των ψυχών, που με την εργατικότητά τους νοικοκύρεψαν τα πάντα. Και ήδη έφτασε η μεγάλη στιγμή να μετατραπή το ανεπίσημο Ησυχαστήριο σε επίσημη Κοινοβιακή Μονή και να πάρη νομική υπόσταση. Το αποφασιστικό αυτό βήμα το οφείλει η Μονή στον Σεβ. Μητροπολίτη Φιλίππων κ. Προκόπιο, ο οποίος αμέσως μόλις ήρθε στην Καβάλα, εκδήλωσε την αγάπη του πρός τη μικρή Μοναστική Αδελφότητα των Νικητών. Και δεν έμεινε μόνο σε λόγια και τυπικές υποσχέσεις, αλλά και έμπρακτα βοήθησε στην ανάπτυξη και πρόοδο της Μονής. Με πρωτοβουλία του εκδόθηκε η υπ' αριθ. Φ. 063.1/17/5381/6-3­75(307 ΦΕΚ-Β) απόφαση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, που αφορούσε την "Ίδρυση της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Νικητών", και με φροντίδα του βρέθηκε το πρώτο χρηματικό ποσόν για να αρχίσουν οι εργασίες ανεγέρσεως των κτιριακών εγκαταστάσεων της Μονής".
Οι Καβαλιώτες και πάλι, για μια ακόμη φορά, βάζουν "το χέρι τους βαθειά". Συγκινητική είναι η προσφορά τους. Και οι έχοντες, αλλά και οι στερούμενοι, με τη χάρη και τη φώτιση του Θεού, συναγωνίζονται ποιός θα βοηθήσει περισσότερο. Ο ιεγκαταστάσεις της μονής ξεφυτρώνουν η μια μετά την άλλη. Σε δύο μόλις χρόνια, σχεδόν ολοκληρώθηκε όλο το τεράστιο οικοδομικό έργο που βλέπουμε σήμερα και έγιναν με μεγαλοπρέπεια τα εγκαίνια στις 12-6-77. Η πετρώδης και τραχιά γη αφού ποτίστηκε με ιδρώτες και δάκρυα και αγιάστηκε με προσευχές και αγρυπνίες, πειθάρχησε τελικά και ημέρεψε και στολίστηκε έτσι ώστε σήμερα να είναι μια αληθινή όαση που πραγματικά εντυπωσιάζει κάθε προσκυνητή. "Ο επισκέπτης μόλις περάσει την κεντρική είσοδο, συνεχίζει και πάλι ο π. Ιωακείμ, αμέσως διαπιστώνει ότι μπήκε σε άγιο χώρο. Όλα είναι σεμνά, καλοχτισμένα, και καλοβαλμένα σύμφωνα με τη βυζαντινή παράδοση και τέχνη. Όλα αστράφτουν από καθαριότητα και νοικοκυροσύνη. Κάθε γωνιά έχει τη χάρη της και το πνευματικό της περιεχόμενο και διδάσκει με τον τρόπο της. Παντού δένδρα και ανθόκηποι και λαχανόκηποι, που με αφθονία φυτών κοσμούν το χώρο και ευφραίνουν τις αισθήσεις.
Κοντά στην εξωτερική πύλη και δεξιά, σε ιδιαίτερα απομονωμένο χώρο, βρίσκεται ο Ξενώνας με το παραδοσιακό αρχονταρίκι. Διώροφο βυζαντινό κτίριο με όλους τους απαραίτητους για τη φιλοξενία χώρους. Μπροστά ακριβώς και απέναντιμια βρύση έτοιμη να καλωσορίση με τη δροσιά της τον κουρασμένο προσκυνητή, και πλάι ένα κομψό παρεκκλήσιο, αφιερωμένο στον Άγιο Παντελεήμονα, τον ιαματικό. Κοντά εκεί είναι και η έκθεση εργοχείρων, όπου μπορεί ο επισκέπτης να εφοδιαστή με κάθε είδους εκθέματα χειροτεχνίας, που με ιδιαίτερη επιμέλεια φιλοτεχνούν οι μοναχές, και αποτελούν το μοναδικό εισόδημα της Μονής. Διακοσμητικά κεριά και μοσχοθυμίαμα, πήλινα και εικόνες, πλεκτά και κεντήματα, γύψινα και ξυλουργικά ενθύμια, βιβλία και κομποσχοίνια και ένα σωρό άλλα αναμνηστικά υπενθυμίζουν την κύρια απασχόληση του Κοινοβίου".
Στο κέντρο του όλου συγκροτήματος βρίσκεται ο μεγαλοπρεπής ναός της μονής, που λειτουγεί ως καθολικό. Είναι μία όμορφη, επιβλητική ολοκαίνουργια εκκλησία, μοναστηριακούτ ύπου και αρκετά ευρύχωρη. Η καλαισθησία, η τάξη και η αρμονία που επικρατούν μέσα στο ναό, όπως και σε όλο το μοναστήρι, είναι χαρακτηριστικά που προδίδουν ψυχές με ιδιαίτερη ευαισθησία και οι οποίες ξέρουν να συνταιριάζουν την εσωτερική ψυχική ομορφιά με την εξωτερική χάρη. Στο δεξιό προσκυνητάρι του ναού κάτω από ένα ακοίμητο καντήλι, δεσπόζει η θαυματουργή εικόνα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Πίσω ακριβώς από τη νότια πλευρά του ναού βρίσκεται ένα θαυμάσιο και μεγαλόπρεπο επίσης κτίριο όπου στεγάζονται τα κελλιά των μοναχών, τα εργαστήρια και κυρίως το ιεροραφείο. Στο κέντρο της πτέρυγας αυτής βρίσκεται το παρεκκλήσι του Αγίου Νεκταρίου που εξυπηρετεί τις καθημερινές λατρευτικές ανάγκες των μοναχών. Εργαστήρια, εκτός από τα παραπάνω, υπάρχουν και στο κτίριο όπου αρχικά στεγάζονταν οι μοναχές, όταν ακόμα η σημερινή μονή λειτουργούσε ως ησυχαστήριο. Σήμερα οι εγκαταστάσεις αυτές χρησιμοποιούνται και ως αποθήκες. Κοντά σ' αυτές, ανάμεσα σε δύο όμορφα προσκυνητάρια, της Σταυρώσεως και της Αναστάσεως του Κυρίου μας, βρίσκεται ο τάφος του παπα-Σωτήρη Μελίδη που τόσο πιστά υπηρέτησε σ' όλη του τη ζωή την Εκκλησία και συνέδεσε την τύχη του με τις περιπέτειες των συγχωριανών του και της "Αγιασωτήρας", της πραγματικής ιδρυτού της μονής.
Μια άλλη χαρακτηριστική γωνιά του μοναστηριού και πόλος έλξης κυρίως των παιδιών που συνοδεύουν τους γονείς τους, είναι ο γνωστός "ζωολογικός" κήπος με τα πολύχρωμα παγώνια και τα άλλα όμορφα πτηνά που κι'αυτά με τις φωνές τους και τα κελαηδήματά τους συμπληρώνουν τη γενική αρμονία λούν μιάν εκδήλωση αγάπης και μιάν αποζημίωση, θα λέγαμε, για τον κόπο που έκανε ο επισκέπτης να έρθη ως εδώ".
Σωστός παράδεισος ο χώρος. Οι μοναχές με την καθοδήγηση και την εμπνευσμένη και δυναμική παρουσία της ηγουμένης Ευδοκίας, έχουν μετατρέψει τον άγονο και εγκατελειμμένο χώρο, με τις προσευχές και τα κομποσχοίνια τους, με τις αγρυπνίες και την εργασία τους σε πραγματικό εργαστήριο αγιότητος, ευποιίας και νοικοκυροσύνης.
Παράλληλα με την προσωπική και εξαντλητική τους άσκηση και αγώνα, που γίνεται καθημερινά σ'όλο το εικοσιτετράωρο και τη συμμετοχή τους στις ατέλειωτες ώρες της κοινής λατρεί­ας και προσευχής, έχουν αναλάβει κατά τους μήνες του θέρουςκαι τη φιλοξενία και τη διδασκαλία των δεκάδων κοριτσιών, που φθάνουν εδώ απ' όλη την ευρύτερη περιοχή, για τη μαθη­τεία τους στην κατασκευή ειδών χειροτεχνίας.
Στα πανηγύρια της μονής, του Αγίου Παντελεήμονος (27­Ιουλίου), του Αγίου Νεκταρίου (9-Νοεμβρίου) και στις μνήμες των Αγίων των οποίων τμήματα των λειψάνων τους υπάρχουν στη μονή, όπως του Αγίου Ιωάννου Κουκουζέλη, του Αγίου Ακακίου του Καυσοκαλυβίτου, του Νεομάρτυρος Γεωργίου του εξ Ιωαννίνων κ.α., και ιδιαίτερα στις 6 Αυγούστου, όπου χιλιάδες είναι οι προσκυνητές που καλύπτουν όλους τους χώρους και τη γύρω περιοχή του μοναστηριού, η προσφορά και ησυγκινητική φιλοξενία των αδελφών ξεπερνά κάθε ανθρώπινο όριο και αντοχή.
Φυσικά η φιλοξενία και η αγάπη αυτή των μοναστριών δεν περιορίζεται μόνο σ' αυτές τις μέρες. Καθημερινά και μάλιστα μετά την άνοιξη που ο καιρός ιδιαίτερα προσφέρεται για "ανάβαση" και εκδρομή, δεκάδες είναι αυτοί που δρασκελίζουν κάθε τόσο την πόρτα της μονής. Και οι μοναχές δεν περιορίζονται μόνο στην "υλική" φιλοξενία των επισκεπτών. Μαζί με το ποτήρι το δροσερό και τον καφέ, που αποτελεί παράδοση σ'  όλο τοχώρο των ορθοδόξων μοναστηριών, προσφέρεται και ο "λόγος ο καλός", ο λόγος της "παρηγοριάς και παραμυθίας", η διδασκαλία του Κυρίου μας και τα θαύματα της Αγίας Του Εικόνος, της "Αγιασωτήρας".

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου