Ο ΣΥΡΙΖΑ...ως πειραματόζωο του Ζίζεκ

Υπάρχουν άνθρωποι, που υπερβαίνοντας ακόμη και αυτόν τον έρωτα, αυτοδιεγείρονται αποκλειστικά με την ικανότητα των διανοητικών τους ακροβασιών, και αριστερά κόμματα που αναζητούν ένα ελάχιστο διεθνές λούστρο, μέσα από ένα οποιοδήποτε παράθυρο φιλοσοφικού κοσμοπολιτισμού, για να γονιμοποιήσουν τους εγχώριους πολιτικούς αυτοσχεδιασμούς τους. Σε ένα τέτοιο σταυροδρόμι φαίνεται να συναντήθηκαν όψιμα, πριν έναν περίπου χρόνο, ο εκκεντρικός πολιτικός στοχαστής Σλάβοϊ Ζίζεκ και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε στο πρόσωπο του εραστή της σημειολογικής παραδοξολογίας, Σλάβοϊ Ζίζεκ, τον ιδανικό μέντορα για να ταξιδεύσει «πρώτη θέση» στο διεθνές σύμπαν της θεωρητικής «μετακομμουνιστικής πρωτοπορίας». Ο Ζίζεκ, παγκοσμίως γνωστός διανοητής, πλην όμως μεταμοντέρνα χαοτικός και αμφιλεγόμενος, έψαχνε με τη σειρά του πεδίο πρακτικής, ερευνητικής

εξάσκησης. Παίζοντας στα δάχτυλα το παιχνίδι της προκλητικής επικοινωνίας και της διανοητικής υπερβολής στο sexy τρίγωνο πολιτική, φιλοσοφία, ψυχανάλυση, αξιοποίησε την απογείωση της αρνητικής δημοσιότητας της χώρας.

Όποιος είναι προσεκτικός παρατηρητής κατάλαβε ότι από την πρώτη συνάντηση στην Αθήνα, πριν από ένα χρόνο, αντιμετώπισε με λανθάνοντα σνομπισμό και υποτιμητικότητα τον Τσίπρα, άσχετα από τη φαινομενική εκθείαση. Ο λόγος του, για τον Τσίπρα, περιλάμβανε εκφορές απαξίωσης και φθήνειας. Είπε, τότε, μεταξύ άλλων «αυτός ο τύπος (sic) που βλέπετε(!) θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας».

O ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, αξιοποιώντας αφελώς και πρωτίστως επικοινωνιακά την απρόσμενη εγγύτητα, υπαινίχθηκε ότι διά μέσω Ζίζεκ βρίσκεται σε άμεση επαφή πρώτον με τη διεθνή κινητικότητα των ιδεών, δεύτερον με την ελευθεριότητα στο διανοητικό ύφος, τρίτον με τη θεωρητική μετακομμουνιστική αναζήτηση. Τους διέφυγε, βέβαια, ότι το εκπεμπόμενο αυτό στιλ είναι μεν ευπρόσδεκτο στη σφαίρα της πανεπιστημιακής, βιβλιογραφικής και συνεδριακής διανόησης, αλλά καταλήγει τραυματικό στην πεζή ζώσα πολιτική πραγματικότητα.

Η ταύτιση αυτή έφερε μοιραία το ατύχημα. Οι αναφορές περί γκούλαγκ ήταν μια συνηθισμένη αεράτη φιοριτούρα για τον Ζίζεκ, αλλά καψάλισμα για τα φτερά του Τσίπρα. Τον άλειψε και μετά τον έκαψε. Ξέχασαν ότι μερικά πράγματα δεν λέγονται ούτε για αστείο, γιατί αν λέγονται είναι θέμα ακόμη και για τον Φρόιντ...

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

athensvoice.gr