Στην Ελλάδα η κυβέρνηση προχωρεί σε επιστράτευση για να «σπάσει» την
απεργία των εκπαιδευτικών της ΟΛΜΕ, αλλά την ίδια στιγμή στη πρωτεύουσα
της Γερμανίας, το Βερολίνο, οι συνάδελφοί τους ξεκινούν από σήμερα
απεργία διαρκείας μέσα στην περίοδο των απολυτήριων εξετάσεων.
Πιο συγκεκριμένα η Ενωση Παιδείας και Επιστημών (GEW) του Βερολίνου καλεί τους καθηγητές σε πενθήμερη «απεργία και εβδομάδα δράσης», ζητώντας αυξήσεις μισθών και βελτίωση των συνθηκών εργασίας στα σχολεία μέσης εκπαίδευσης του ομόσπονδου κρατιδίου. Στο πλαίσιο μάλιστα της « εβδομάδας δράσης» θα γίνονται καθημερινά διαδηλώσεις μπροστά στο δημαρχείο της πόλης. Οπως καταγγέλλουν οι συνδικαλιστές του κλάδου, η «μετωπική» σύγκρουση με την τοπική κυβέρνηση επελέγη διότι οι εκπαιδευτικοί του Βερολίνου είναι αναγκασμένοι πλέον να εργάζονται υπερβολικά πολλές διδακτικές ώρες (ώς και 28 την εβδομάδα), αλλά και να προσφέρουν πολλές ώρες ακόμη
Πιο συγκεκριμένα η Ενωση Παιδείας και Επιστημών (GEW) του Βερολίνου καλεί τους καθηγητές σε πενθήμερη «απεργία και εβδομάδα δράσης», ζητώντας αυξήσεις μισθών και βελτίωση των συνθηκών εργασίας στα σχολεία μέσης εκπαίδευσης του ομόσπονδου κρατιδίου. Στο πλαίσιο μάλιστα της « εβδομάδας δράσης» θα γίνονται καθημερινά διαδηλώσεις μπροστά στο δημαρχείο της πόλης. Οπως καταγγέλλουν οι συνδικαλιστές του κλάδου, η «μετωπική» σύγκρουση με την τοπική κυβέρνηση επελέγη διότι οι εκπαιδευτικοί του Βερολίνου είναι αναγκασμένοι πλέον να εργάζονται υπερβολικά πολλές διδακτικές ώρες (ώς και 28 την εβδομάδα), αλλά και να προσφέρουν πολλές ώρες ακόμη
διοικητικού και εκπαιδευτικού έργου εκτός
τάξης, ενώ την ίδια στιγμή τα δημόσια σχολεία πλήττονται από σοβαρές
ελλείψεις σε κτιριακές υποδομές και σε εκπαιδευτικό εξοπλισμό.
Η υπόθεση βέβαια είναι αρκετά περίπλοκη: το μεγάλο πρόβλημα ξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια, το 2003, όταν ο δήμαρχος (αλλά και πρωθυπουργός του κρατιδίου) του Βερολίνου, Κλάους Βόβεραϊτ, πέρασε ένα νεοφιλελεύθερης λογικής νόμο με τον οποίο οι έκτοτε προσληφθέντες εκπαιδευτικοί δεν θεωρούνται πλέον «κανονικοί» δημόσιοι υπάλληλοι, όπως οι προϋπάρχοντες συνάδελφοι τους, αλλά δουλεύουν για σημαντικά χαμηλότερες αμοιβές και, το κυριότερο, δεν μπορούν να συνταξιοδοτηθούν πριν από τα 65 τους χρόνια, ακόμη και αν αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας.
Ετσι έχει δημιουργηθεί ουσιαστικά ένα σύστημα δυο ταχυτήτων: από τους 30.000 εκπαιδευτικούς που δουλεύουν σήμερα στα σχολεία της πόλης, μόνο οι περίπου 8.000 «συμβασιούχοι» (που όπως είδαμε δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι) έχουν δικαίωμα να λάβουν μέρος στη συγκεκριμένη απεργία. Επειδή όμως οι συνδικαλιστές αποχώρησαν από τις διαπραγματεύσεις με τις τοπικές αρχές , οι τελευταίες δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν «τακτικούς» καθηγητές ως αναπληρωτές για να λειτουργήσουν ως προσωπικό ασφαλείας και να «σώσουν» τις εξετάσεις. Οι διαπραγματεύσεις πάντως της GEW και της Γερουσίας του βερολινέζικου «μπούντε» συνεχίζονται υπό τη «δαμόκλειο σπάθη» της αναβολής των εξετάσεων.
Το βέβαιο είναι πως οι κινητοποιήσεις των Βερολινέζων εκπαιδευτικών έρχονται να προστεθούν στις επιτυχημένες πρόσφατες απεργίες των Γερμανών ταχυδρομικών υπαλλήλων αλλά και των εργαζομένων στη Lufthansa και βέβαια να συμπληρώσουν το «κάδρο» των μεγάλων εκπαιδευτικών κινητοποιήσεων στον ευρωπαϊκό Νότο, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το πανισπανικό απεργιακό συλλαλητήριο της περασμένης Πέμπτης ενάντια στις περικοπές δαπανών της κυβέρνησης Ραχόι, στο οποίο συμμετείχαν από κοινού δάσκαλοι, καθηγητές, μαθητές, φοιτητές, γονείς και διοικητικό προσωπικό.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει όμως και στη μεγάλη απεργία των 52.000 Δανών δασκάλων, που κράτησε ένα μήνα και έληξε πριν από δύο εβδομάδες μετά από «πυροσβεστική» παρέμβαση της πρωθυπουργού Χέλε Τόρνινγκ-Σμιτ. Ως γνωστόν η απεργία ξεκίνησε την Πρωταπριλιά, όταν κατέρρευσαν οι συνομιλίες για το νέο ωράριο εργασίας των δασκάλων με τους δήμους, που ελέγχουν τη δημόσια εκπαίδευση στη χώρα, και έληξε στα τέλη Απριλίου με τη δέσμευση της κυβέρνησης για αύξηση μισθών και «πάγωμα» του σημερινού στάτους κβο.
Η υπόθεση βέβαια είναι αρκετά περίπλοκη: το μεγάλο πρόβλημα ξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια, το 2003, όταν ο δήμαρχος (αλλά και πρωθυπουργός του κρατιδίου) του Βερολίνου, Κλάους Βόβεραϊτ, πέρασε ένα νεοφιλελεύθερης λογικής νόμο με τον οποίο οι έκτοτε προσληφθέντες εκπαιδευτικοί δεν θεωρούνται πλέον «κανονικοί» δημόσιοι υπάλληλοι, όπως οι προϋπάρχοντες συνάδελφοι τους, αλλά δουλεύουν για σημαντικά χαμηλότερες αμοιβές και, το κυριότερο, δεν μπορούν να συνταξιοδοτηθούν πριν από τα 65 τους χρόνια, ακόμη και αν αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας.
Ετσι έχει δημιουργηθεί ουσιαστικά ένα σύστημα δυο ταχυτήτων: από τους 30.000 εκπαιδευτικούς που δουλεύουν σήμερα στα σχολεία της πόλης, μόνο οι περίπου 8.000 «συμβασιούχοι» (που όπως είδαμε δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι) έχουν δικαίωμα να λάβουν μέρος στη συγκεκριμένη απεργία. Επειδή όμως οι συνδικαλιστές αποχώρησαν από τις διαπραγματεύσεις με τις τοπικές αρχές , οι τελευταίες δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν «τακτικούς» καθηγητές ως αναπληρωτές για να λειτουργήσουν ως προσωπικό ασφαλείας και να «σώσουν» τις εξετάσεις. Οι διαπραγματεύσεις πάντως της GEW και της Γερουσίας του βερολινέζικου «μπούντε» συνεχίζονται υπό τη «δαμόκλειο σπάθη» της αναβολής των εξετάσεων.
Το βέβαιο είναι πως οι κινητοποιήσεις των Βερολινέζων εκπαιδευτικών έρχονται να προστεθούν στις επιτυχημένες πρόσφατες απεργίες των Γερμανών ταχυδρομικών υπαλλήλων αλλά και των εργαζομένων στη Lufthansa και βέβαια να συμπληρώσουν το «κάδρο» των μεγάλων εκπαιδευτικών κινητοποιήσεων στον ευρωπαϊκό Νότο, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το πανισπανικό απεργιακό συλλαλητήριο της περασμένης Πέμπτης ενάντια στις περικοπές δαπανών της κυβέρνησης Ραχόι, στο οποίο συμμετείχαν από κοινού δάσκαλοι, καθηγητές, μαθητές, φοιτητές, γονείς και διοικητικό προσωπικό.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει όμως και στη μεγάλη απεργία των 52.000 Δανών δασκάλων, που κράτησε ένα μήνα και έληξε πριν από δύο εβδομάδες μετά από «πυροσβεστική» παρέμβαση της πρωθυπουργού Χέλε Τόρνινγκ-Σμιτ. Ως γνωστόν η απεργία ξεκίνησε την Πρωταπριλιά, όταν κατέρρευσαν οι συνομιλίες για το νέο ωράριο εργασίας των δασκάλων με τους δήμους, που ελέγχουν τη δημόσια εκπαίδευση στη χώρα, και έληξε στα τέλη Απριλίου με τη δέσμευση της κυβέρνησης για αύξηση μισθών και «πάγωμα» του σημερινού στάτους κβο.
Του Γιώργου Τσιάρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου