Η Ελλάδα που επιστρέφει παρά τις απειλές για γκούλαγκ από Τσιπρα-Ζιζεκ

Επισκεπτόμενος χθες τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με σκοπό να τον ενημερώσει για το πρόσφατο ταξίδι του στην Κίνα, ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι «η Ελλάδα επιστρέφει δυναμικά». Εχω την εντύπωση ότι κάθε σοβαρός άνθρωπος που πρόσεξε τη συγκεκριμένη φράση πρέπει να έμεινε εμβρόντητος. Εξαρτάται, πρώτα απ’ όλα, ποια Ελλάδα εννοεί ο πρωθυπουργός.
Αν εννοεί την Ελλάδα που πρέπει να ανασκουμπωθεί και να σοβαρευτεί, να αλλάξει την κακή νοοτροπία της και να στρωθεί στη δουλειά, είναι ακόμη πολύ νωρίς να το προδικάσει κάποιος και μάλιστα με τέτοια κατηγορηματικότητα. Αν εννοεί την Ελλάδα της υπερβολής, της

κομπορρημοσύνης, της μεγαλομανίας και του άτοπου ενθουσιασμού -δηλαδή, την Ελλαδάρα-, τότε ουαί και αλίμονο αν το τέρας «επιστρέφει δυναμικά»!

Η αισιοδοξία της κυβέρνησης είναι βάσιμη - επ’ αυτού δεν χωρεί αμφιβολία. Διακυβεύεται, όμως, η όποια ασφάλεια της προοπτικής της, αν θεωρήσουμε ότι αυτό ήταν, περάσαμε τον κάβο, ότι από εδώ και πέρα η ανάκαμψη είναι δεδομένη και αρχίσουμε να καλλιεργούμε και τις ανάλογες προσδοκίες στην κοινή γνώμη. Μέσα στα τελευταία τρία χρόνια, η Ελλάδα πράγματι πέτυχε σημαντικά πράγματα. Κατάφερε να μειώσει τα ελλείμματά της κατά εννέα ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες σε σχέση με το ΑΕΠ της. Κατάφερε να ανακτήσει το 80% της χαμένης ανταγωνιστικότητάς της. Κατάφερε να σταθεροποιήσει το τραπεζικό σύστημά της και να αποφύγει την κατάρρευσή του. Κατάφερε, τέλος, να κινήσει ξανά το ενδιαφέρον διεθνών επενδυτών.

Ειδικά, όμως, το τελευταίο δεν πρέπει να ερμηνεύεται ως απόδειξη της αποδοχής τους ότι η Ελλάδα έχει οριστικά σωθεί. Να το πω μεταφορικά. Φαντασθείτε ότι οι γιατροί σε ένα νοσοκομείο έχουν ξεγράψει έναν ασθενή. Θεωρούν ότι, στην κατάσταση του, δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσει τον θάνατο και, γι’ αυτό, παύουν να ασχολούνται ιδιαίτερα μαζί του - οι φροντίδες τους δεν έχουν χρησιμότητα. Περιέργως, όμως, ο οργανισμός του ασθενούς δεν υποκύπτει και ο ξεγραμμένος αρχίζει πάλι να παρουσιάζει κάποιες στοιχειώδεις αντιδράσεις. Τότε οι γιατροί επιστρέφουν πάλι γύρω του, από ενδιαφέρον ή, έστω, από απλή περιέργεια. Αυτό συμβαίνει τώρα με την Ελλάδα. Η επιτυχία της κυβέρνησης συνεργασίας των τριών, σε συνδυασμό με το ευρύτερο κλίμα στην Ευρώπη, που έχει αρχίσει σαφώς να βελτιώνεται από τον περασμένο Αύγουστο, μας επιτρέπουν και πάλι να ελπίζουμε -και μάλιστα βασίμως- ότι μπορούμε να ξανασταθούμε στα πόδια μας.

Ωστόσο, η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό εκεί όπου ώς τώρα έχει πετύχει, αλλά και να βελτιωθεί εκεί όπου έχει αποτύχει. Υπάρχουν, λ.χ., μεγάλα περιθώρια περαιτέρω περικοπής της σπατάλης σε τομείς όπως τα νοσοκομεία ή η τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και ακόμη μεγαλύτερα στον τομέα των διαρθρωτικών αλλαγών, όπως στην ταχύτητα απονομής της δικαιοσύνης. Αυτές οι αλλαγές, όμως, δεν έχουν επιχειρηθεί, επειδή απλούστατα οι αρμόδιοι υπουργοί δεν ενδιαφέρονται. Είναι κρίμα αν η προσπάθεια σταματήσει εδώ, διότι όλες οι θυσίες θα έχουν πάει χαμένες. Αν είναι να συνεχίσει και η ελπίδα της δυναμικής επιστροφής να γίνει κάτι περισσότερο από ρητορική μπαρούφα, η κυβέρνηση χρειάζεται περισσότερα στελέχη με διοικητικές ικανότητες και λιγότερους -μακάρι και καθόλου- παραδοσιακούς πολιτικάντηδες.

The public rich

Εθεσα το επαγγελματικό καθήκον υπεράνω του κινδύνου των σοβαρών επιπτώσεων του εγχειρήματος για την ψυχική υγεία μου και, αφού παρακολούθησα ολόκληρο το βίντεο της δίωρης συνομιλίας του Τσίπρα με τον Ζίζεκ, έρχομαι σήμερα να συμπληρώσω με νέα στοιχεία την εξήγηση της τελευταίας γκάφας του προέδρου. Είχε κανονιστεί η συζήτηση να γίνει με ταυτόχρονη μετάφραση, όμως η προσέλευση του κοινού υπερέβη τις τεχνικές δυνατότητες των οργανωτών και έτσι αποφασίσθηκε η συζήτηση να διεξαχθεί στην αγγλική. Ενδέχεται, λοιπόν, ο πρόεδρος να μην κατάλαβε πλήρως -ακόμη και να μην κατάλαβε καθόλου- το βλακώδες «αστειάκι» του Ζίζεκ για το γκουλάγκ. Διότι τα αγγλικά του μπορεί μεν να έχουν κάπως βελτιωθεί, όμως η βελτίωση περιορίζεται εντός των ορίων του επιπέδου τους.

Αν νομίζετε ότι υπερβάλλω, προσέξτε τι εξέβαλε ο «στόμας» του αθεόφοβου σε μια στιγμή της συζήτησης: «They have a goal to take the public rich of the people». Εννοούσε μάλλον τον «δημόσιο πλούτο του λαού» και το είπε ο καημένος όπως μπορούσε. Με τέτοια αγγλικά, επομένως, δέχομαι να εξετάσω και την εκδοχή ότι ο Αλέξης δεν πολυκατάλαβε τα περί εκτοπισμού των αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ στο γκουλάγκ. Επειδή, όμως, δεν είναι και τόσο απίθανο αυτός ο άνθρωπος να γίνει κάποια στιγμή πρωθυπουργός, αναρωτιέμαι ποια από τις δύο εκδοχές είναι η χειρότερη για τη χώρα: να έχει πρωθυπουργό κάποιον που επιδοκιμάζει αστεία εις βάρος των εκατομμυρίων θυμάτων των γκουλάγκ ή κάποιον τόσο επικίνδυνα επιπόλαιο, ώστε, ενώ δεν καταλαβαίνει, γελά επειδή και μόνον γελά ο συνομιλητής του; Διαλέγουμε και παίρνουμε. Το καλύτερο για όλους μας, όμως, θα είναι να μην πάρουμε...

Διεθνής Πελέ

Οπως συνέβη κάποτε με τη Βίσση, το Δεσποινάκι, τον Κώστα Σόμερ και τόσους άλλους αστέρες της εγχωρίου «σόουμπιζ», ήλθε και η ώρα του Θεοδόση μας του Πελεγρίνη να επιχειρήσει το πρώτο βήμα για τη διεθνή καριέρα του. Οχι ως ηθοποιός, δυστυχώς - αλλά ως πρύτανης.

Την επομένη Δευτέρα φιλοξενεί στην Αθήνα τους πρυτάνεις τριών πανεπιστημίων του ευρωπαϊκού Νότου (Complutense της Μαδρίτης, Λισσαβώνας και Κύπρου), με σκοπό, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση, να παρουσιάσουν κοινή διακήρυξη για «τη συγκρότηση κοινού δικτύου αλληλεγγύης τόσο στους φοιτητές τους όσο και στους πολίτες των χωρών τους γενικότερα». Με άλλα λόγια, τρέχα γύρευε. Να ακουγόμαστε όσο γίνεται, Θεοδόση μου, μήπως και μέσω της δημοσιότητας μας κάτσει καμιά θέση στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ...
Του Στέφανου Κασιμάτη
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ