Η αβάσταχτη γοητεία και η αφοπλιστική ηλιθιότητα του λαϊκισμού

Ο εξοστρακισμός της κοινής λογικής του ορθολογισμού και της αλήθειας, καλά κρατεί στην χώρα.

Ίσως να αποτελεί πολιτική, κοινωνική και  πνευματική απόπειρα αυτοκτονίας να δηλώνει κανείς πολιτικά ρεαλιστής, κοινωνικά μεταρρυθμιστής και νοητικά ορθολογιστής στην Ελλάδα του 2013. Η ελληνική κοινωνία – μαινάδα, μη έχοντας αποδεχτεί την απώλεια ενός καταναλωτικού παραδείσου που στηρίχθηκε στα δανεικά, εξακολουθεί να αναζητά ως λερναία ύδρα, με χίλια – δυο αριστεροδεξιά κεφάλια, εξιλαστήρια θύματα για να ξεσπάσει επάνω τους. Εκτός των εξωτερικών «εχθρών», που προτείνονται με πληκτική ομοφωνία χαρακτηρισμών είτε από την άκρα αριστερά είτε από την οιονεί «άκρα δεξιά»,  όπου δυστυχώς λόγω εκτάκτων περιστάσεων θάλλουν πολλά και μοσχομυριστά «μπουμπούκια», έχει ανακαλυφθεί και ο εσωτερικός «εχθρός» στο πρόσωπο ενός νεφελώδους και πολυπράγμονος «νεοφιλελευθερισμού», ο οποίος περιλαμβάνει  τα πάντα  εντός του και αίρει όλες τις αμαρτίες των πολιτικών νηπίων που εμφατικά τον ξορκίζουν, εξακολουθητικά τον καταριούνται και ακούραστα τον αντιπαλεύουν. Όλοι αυτοί οι

θλιβεροί σάντσοι – πάντσοι, καβάλα στον γάιδαρο της πολιτικής αγραμματοσύνης, άγονται και φέρονται από πονηρούς δον-κιχώτες της συμφοράς, στο κυνήγι των «νεοφιλελεύθερων ανεμόμυλων». Και φυσικά, τέτοιοι ανεμόμυλοι είναι το τελευταίο πράγμα που μπορεί να συναντήσει κανείς στην σημερινή πολιτική σκηνή της Ελλάδας!

Παρέα τους αχώριστη και σύντροφός τους πιστός, τους ακολουθεί σαν παρωδία του σκύλου των Μπάσκερβιλ, ο λαϊκισμός. Αυτό το αβάσταχτα γοητευτικό και αφοπλιστικά ηλίθιο ζαγάρι, που ποτέ δεν αναγνωρίζει το αφεντικό του, κουνάει την ουρά του σε κάθε ξένο και τρώει αχόρταγα και την τελευταία ελπίδα του απελπισμένου ανθρώπου. Υπάρχει ένα τεύχος του παλιού καλού Λούκι Λουκ, όπου οι Ντάλτον συναντώνται με τον Ραντανπλάν, σε ένα απίστευτο κρεσέντο εκδικητικής μοχθηρίας από τον Τζόε, αμήχανης συνενοχής από τον Τζακ και τον Ουίλιαμ, σπαρταριστής ηλιθιότητας από τον Άβερελ και  απολαυστικής παρανόησης από την μεριά του σκύλου, που αντί να τους κυνηγήσει όπως διατάχθηκε, τους έθεσε υπό την προστασία του εκτιμώντας πως είναι τα νέα του αφεντικά!  Με τον ίδιο τρόπο, ένα συνονθύλευμα πολιτικών «ντεσπεράντος» της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού πολιτικού συστήματος, γίνονται με το έτσι θέλω ή και χωρίς την θέλησή τους ακόμη, υποχείρια και αφεντικά συνάμα του ελληνικού λαϊκισμού, του «πιο ηλίθιου σκύλου δυτικά του Βοσπόρου».

Σε αυτό τον ηδονικό κατήφορο της λαϊκίστικης κραιπάλης, ενδίδουν αδιάκριτα πολιτικοί και από τις δύο μεριές του πολιτικού φάσματος, ενώ οι εκφραστές των άκρων την έχουν κάνει σημαία και οδηγό τους. Πρόκειται για συνολική έκπτωση μυαλών και συνειδήσεων, που μεταδίδεται ως ιώδης συνδρομή και κινδυνεύει να μεταβληθεί σε επιδημία για ολόκληρη την χώρα. Κάποιος νομιμοποιείται να ρωτήσει εδώ, κατά ποίον τρόπο παρομοιάζεις τον λαϊκισμό με γοητευτικό πλην όμως ηλίθιο σκύλο; Μήπως ζήλωσες δόξα Εμπειρίκου ή Μπουνιουέλ; Ας αποπειραθώ να το εξηγήσω, όσο δύναται να εξηγηθεί μια φενάκη και να ερμηνευτεί μια φρεναπάτη.

Ο λαϊκισμός γαβγίζει! Οι υλακές του κατά της κοινής λογικής, της αλήθειας και των αριθμών είναι ουρανομήκεις, εξακολουθητικές και λυσσαλέες. Οι υλακές αυτές προσπαθούν φυσικά να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από τα ουσιώδη, τα χρειώδη και τα δέοντα και να τον προσελκύσουν στις πομφόλυγες, τις ανέξοδες υποσχέσεις και στα υποκριτικά χτυπήματα στην πλάτη των θυμάτων του.

Ο λαϊκισμός κουνάει την ουρά του σε κάθε έναν που θα του χαϊδέψει την ράχη. Είναι φιλικός μέχρις αηδίας, διαχυτικός μέχρι παρεξηγήσεως και καλόβολος μέχρι εκμετάλλευσης. Αλίμονο όμως σε όποιον τον μπάσει στην αυλή του, επειδή ….

Ο λαϊκισμός είναι αχόρταγος! Πεινάει συνεχώς και καταβροχθίζει αδιακρίτως ελπίδες, φόβους, ανησυχίες και ανασφάλειες, «γεννώντας» ασταμάτητα απογοητεύσεις, αποτυχίες και απίστευτες καταστροφές.

Ο λαϊκισμός δαγκώνει! Δαγκώνει κάθε έναν που θα τον αγνοήσει, που θα τον διώξει, που θα επιχειρήσει να τον  περιορίσει. Καμιά φορά από κεκτημένη ταχύτητα, μπορεί να δαγκώσει ακόμη και το χέρι αυτού που τον ταΐζει!

Τέλος, ο λαϊκισμός είναι στην πραγματικότητα μια ιδιάζουσα περίπτωση  ηλίθιου σκύλου, αφού δεν μένει ποτέ πιστός στο αφεντικό του. Σήμερα κουνάει την ουρά του στην αυλή σας, αύριο γλύφει το χέρι του γείτονα, μεθαύριο κάνει χαρές στον εχθρό σας. Δεδομένου αυτού, ο λαϊκισμός δεν κάνει για φύλακας περιωπής, καθώς είναι πολύ πιθανόν να «μπάσει» ο ίδιος τον «κλέφτη» στο σπίτι που φυλάει. Είναι πάντα διφυής και διπρόσωπος, ένας σκύλος χωρίς μπέσα, ένας φίλος χωρίς  τσίπα. Ο λαϊκισμός είναι πάντα μια εν δυνάμει απειλή, τόσο γι αυτόν που τον «ταΐζει» και τον κανακεύει, όσο και γι αυτόν που τον χρησιμοποιεί και τον προστατεύει. Τέλος, είναι οπωσδήποτε ένα οχληρό και δυσάρεστο συναπάντημα για όσους τον απεχθάνονται, τον αντιπαλεύουν και τον αποκαλύπτουν.

Εν κατακλείδι, ο λαϊκισμός είναι δυστυχώς, το γοητευτικό, ηλίθιο σκυλί εκείνων των Πολιτικών, που ονειρεύονται την εξουσία ως μια διαρκή κλινοπάλη, με τον λαό στον ρόλο της τρυφερής οδαλίσκης.

Akenaton

antinews.gr