Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Αποχαιρέτα την Αλέκα που χάνεις

Ανέκαθεν λάτρευα την Αλέκα Παπαρήγα: ήταν μια εκπληκτική πολιτικός του «χώρου» της. Ευφυέστατη, ικανότατη, πολύ ετοιμόλογη, πολύ «διαβασμένη». Προσωπικά πιστεύω ότι ήταν και ανιδιοτελής, δηλαδή υπέροχα ιδεοληπτική. Κατάφερνε να σου μεταδώσει την αίσθηση ότι τα έλεγε επειδή τα πίστευε βαθιά και μόνον γι’ αυτό: απολύτως conviction politician, ούτε σταγόνα consensus politician. Οι ρητορικές της ικανότητες σπάνιες και έκτακτες, στα πάνελ όπου εμφανιζόταν με εκπροσώπους ή αρχηγούς άλλων κομμάτων ήταν συνήθως η καλύτερη ή η δεύτερη καλύτερη, ο μόνος λόγος που αυτό δεν μετατρέπετο σε πραγματικό «πολιτικό ρευστό» ήταν το μονίμως και απολύτως απεχθές, αρτηριοσκληρωτικό, οπισθοδρομικό της ιδεολογίας και της πολιτικής του ΚΚΕ.
Ο παραγωγός του ξύλινου λόγου δεν έχει ο ίδιος ξύλινο λόγο: ξύλινο λόγο έχουν όσοι αναπαράγουν πληκτικά το πρωτότυπο. Κατ’ αυτήν την έννοια, το επίτευγμα της Αλέκας Παπαρήγα να γεννά
πηγαίως τον κομματικό λόγο του ΚΚΕ με ευφράδεια και λαϊκότητα (καθιστώντας έναν λόγο βασισμένον σε δυσνόητες ιδεολογικές φόρμουλες πλήρως αποκομμένες από την πραγματικότητα, απόλυτα κατανοητόν στο ευρύ κοινό και πραγματικά «λαϊκό») είναι τουλάχιστον αξιοσημείωτο.
Το ΚΚΕ υπό την ηγεσία της ήταν ένα ακραία συντηρητικό και συστημικό μόρφωμα, μια προβλεπόμενη και πληκτική σταθερά του πολιτικού συστήματος, κάτι σαν ένας γερασμένος θείος που λόγω γεροντικής ανοίας λέει κάθε απόγευμα τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες χωρίς να θυμάται ότι τις έχει ξαναδιηγηθεί με τις ίδιες ακριβώς λέξεις. Όπως περιμένεις δηλαδή να είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος εν έτει 2013, με αποκατάσταση του Στάλιν και όλα τα κομφόρ. Επίσης, απολύτως επιζήμιο για την χώρα, με εθιμοτυπικό εβδομαδιαίο αποκλεισμό των κεντρικών αρτηριών της πρωτευούσης κλπ. Η πολυετής επιμονή όμως σε αυτήν την λογική, σε αυτήν την νοοτροπία και στην αταλάντευτη στάση του «όχι σε όλα» είναι ουδόλως αξιομίμητη, μα απολύτως αξιοθαύμαστη: η συνέπεια φτάνει σε τέτοιο σημείο, ώστε το ΚΚΕ επί Αλέκας Παπαρήγα να λέει «όχι» ακόμα και στην ίδια την εξουσία: στο προεκλογικό τότε κάλεσμα του Τσίπρα για συνεργασία που μάλλον θα πραγμάτωνε όντως την εκλογική νίκη και την «κυβέρνηση της Αριστεράς», η στάση του ΚΚΕ ήταν αταλάντευτη: ΟΧΙ. Διατί; Διότι «ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ». Ουδόλως αξιομίμητο, απολύτως αξιοθαύμαστο!
Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι γεγονός άλλης τάξεως από τις αλχημείες των πάμπολλων κατακερματισμένων κομμάτων της Δεξιάς: με ένα της νεύμα, η Γενική Γραμματέας μπορούσε να γεμίσει την Αθήνα με στρατιές ερυθροσημαιοφόρων «συντρόφων», πλήρως παρατεταγμένων, με άψογη περιφρούρηση. Η Χρυσή Αυγή σίγουρα θα ζηλεύει την στρατιωτική υφή, την μαζικότητα, την οργάνωση και τον ηγετικό αυταρχισμό της παρουσίας της «κόκκινης στρατιάς» στους δρόμους των Αθηνών, δεκαετία μπαίνει-δεκαετία βγαίνει. Το γεγονός ότι σε όλα αυτά προΐστατο για είκοσι συναπτά έτη (!) μία γυναίκα στην ανδροκρατούμενη πολιτική σκηνή της Ελλάδας, με απόλυτον μάλιστα έλεγχο του «τιμονιού» του κόμματος, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο γεγονός, όσο κι αν διαφωνεί κανείς με την πολιτική και την ιδεολογία του φορέα της (όπως και με τον αυταρχισμό και ολοκληρωτισμό του).
Η εικοσαετής στιβαρή παρουσία της Αλέκας Παπαρήγα στο τιμόνι του ΚΚΕ πραγματικά εκμηδενίζει, κατεξευτελίζει, γελοιοποιεί άλλες προσπάθειες Ελληνίδων πολιτικών να αυτοπαρουσιασθούν ως «δυναμικές» και «ικανές», είτε πρόκειται για προϊόντα κομματικής χαρτοκοπτικής όπως η Άννα Διαμαντοπούλου, είτε για statesdaughters που φαντάστηκαν ότι είναι stateswomen όπως η Ντόρα Μπακογιάννη είτε για άλλες κληρονόμους φέουδων, εκπροσώπους οικονομικών δυνάμεων στο Κοινοβούλιο ή ευειδείς περσόνες των κομματικών νεολαιΐστικων φυτωρείων αγυρτείας.
Η αντικατάσταση της δυναμικής και μοναδικής Αλέκας Παπαρήγα στην Γ.Γ. του ΚΚΕ με ένα αδιάφορο προϊόν του «κόκκινου» κομματικού τροφείου θα σημάνει την περαιτέρω καθίζηση του ΚΚΕ. Όπως το ΠΑΣΟΚ, όπως η ΝΔ, όπως οσονούπω ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και το ΚΚΕ θα πεθάνει –ή θα καταλήξει να σέρνεται- ταυτοχρόνως με τον θάνατο μιας πολιτικής περιόδου όπου όλοι αυτοί ένιωθαν τόσο άνετα, της περιόδου της Μεταπολίτευσης. (Παρεμπιπτόντως: μόλις αποπερατωθεί αυτή η διαδικασία, η αποστράτευση του παλιού πολιτικού κόσμου και η αντικατάστασή του με έναν νέο, μάλλον θα εξαφανιστεί αυτοστιγμεί και η Χρυσή Αυγή. Δεν θα έχει πλέον λόγο ύπαρξης).
Επ’ ευκαιρία της αποχώρησής της από την ηγεσία του ΚΚΕ, η Αλέκα Παπαρήγα αξίζει τον ανυπόκριτο θαυμασμό μας.
Σωτήρης Μητραλέξης
 antinews.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου