Η δημοκρατία κατά τον Τσίπρα

Αποφάσισε, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας -με αφορμή το θέμα των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων- ότι ορισμένα κόμματα έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν στην πολιτική ενημέρωση και άλλα όχι. 

Στα πλαίσια αυτά ζήτησε τον αποκλεισμό από την πληροφόρηση της Χρυσής Αυγής, ενός κόμματος που σήμερα καταλαμβάνει την τρίτη θέση στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος.

Το θέμα προφανώς δεν είναι εδώ τι είναι και τι δεν είναι η Χρυσή Αυγή. Κατά την άποψή μου πρόκειται μία ακόμα «φαιοκόκινη συνιστώσα», μία ακόμα παραλλαγή του κυρίαρχου εθνικομπολσεβικισμού, μία ακόμα παραλλαγή της κυρίαρχης στην Ελλάδα ιδεολογίας του εθνικιστικού σοσιαλισμού - όμως, με μία σημαντική διαφορά: την ανάδειξη της βίας ως ακρογωνιαίου πυλώνα της επικοινωνιακής της τακτικής.

Ομως, όπως ανέφερα προηγουμένως, το θέμα δέν είναι η Χρυσή Αυγή. Το θέμα είναι ότι με τις δηλώσεις του ο κ.Τσίπρας δείχνει πώς ακριβώς εννοεί τη Δημοκρατία: Ως ένα εργαλείο της προώθησης των στρατηγικών του επιλογών και όχι ως έναν μηχανισμό πληροφόρησης των επιθυμιών του εκλογικού σώματος τις οποίες η πολιτική ελίτ θα πρέπει να σέβεται.

Και ας μην αυταπατώμεθα. 

Οι «αποκλεισμοί» του κ. Τσίπρα δεν πρόκειται φυσικά να περιορισθούν στη Χρυσή Αυγή, αν ποτέ το κόμμα του βρεθεί στην εξουσία. Πολύ γρήγορα θα επεκταθούν και σε άλλους χώρους. 

Δεν θα πρέπει π.χ να επεκταθούν και να συμπεριλάβουν τους νεοφιλελεύθερους που, σύμφωνα με την ασυνάρτητη δαιμονολογία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, συνιστούν το μεγαλύτερο κακό που γνώρισε η οικουμένη; Και γιατί να σταματήσουν εκεί; 

Δεν θα πρέπει να συμπεριλάβουν και τους μετριοπαθεις σοσιαλδημοκράτες, αυτούς τους «προδότες», που υπέγραψαν τα επαίσχυντα Μνημόνια; 

Και γιατί να σταματήσουν εκεί; 

Δεν θα πρέπει να περιλάβουν και κάθε πολιτικό κίνημα το οποίο υιοθετεί μεταρρυθμιστικές απόψεις που θέτουν σε κίνδυνο τα συντεχνιακά «κεκτημένα» με τα οπoία ταυτίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν πρωτοτυπεί ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ με την πρότασή του. 

Πρόκειται για την κλασική λαϊκομετωπική στρατηγική των κομμουνιστών: 

Δημιουργούμε έναν «φασιστικό» μπαμπούλα, τον αναδεικνύουμε στον υπέρτατο εχθρό και, παράλληλα, αυτοδιοριζόμαστε επικεφαλής του «αντιφασιστικού» αγώνα των μαζών. 

Και, φυσικά, καθώς γιγαντώνεται η «αντιφασιστική» πάλη, κανείς δεν θέτει πια το «ταμπού» ερώτημα:  

Πού ακριβώς έγκειται η διαφορά στις μεθόδους που χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ, για φτάσει στα σημερινά ποσοστά του, με αυτές που χρησιμοποίησε η η Χρυσή Αυγή για να φτάσει στα δικά της ποσοστά;

Ή, μάλλον, όποιος θα τολμήσει να θέσει αυτό το ερώτημα, θα έχει την ίδια τύχη με το παιδάκι που έθεσε το ερώτημα για τα ρούχα στο γνωστό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. Απο τότε που το έθεσε εξαφανίστηκε και ψάχνει να το βρει η Διεθνής Αμνηστία...







Τ.Μίχας
protagon.gr