Έχει πλούσια πολιτιστική κληρονομιά και είναι η έβδομη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου.
Στην
Ιταλία όμως, η ανεργία είναι ανεξέλεγκτη και αυτό είναι μόνο η αρχή,
καθώς η χώρα μαστίζεται από την ενδοοικογενειακή βία, την κακοποίηση
μεταναστών και ένα πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο. Οι κοινωνικές
στατιστικές της χώρας μοιάζουν με αυτές μιας τριτοκοσμικής χώρας, γράφει
η Barbie Latza Nadeau στο The DailyBeast.
Σχεδόν σε κάθε επίπεδο, σε τομείς από τα δικαιώματα των γυναικών ως και την απασχόληση των νέων, η Ιταλία βρίσκεται πολύ κάτω από τη βάση. Η χώρα έχει επιβαρυνθεί από την ύφεση, αλλά δεν φταίνε μόνο τα χρήματα. Στην πραγματικότητα, η οικονομική κατάσταση της Ιταλίας βελτιώθηκε σταθερά υπό
την ηγεσία του τεχνοκράτη πρωθυπουργού Μάριο Μόντι, αλλά η χώρα έχει υποστεί ένα μπαράζ παγκόσμιας κριτικής πρόσφατα.
Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της εθνικής στατιστικής υπηρεσίας της Ιταλίας (ISTAT), η ανεργία είναι υψηλότερη κατά 36,5% στους νέους εργαζόμενους κάτω των 24 ετών -πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι σε αυτή την ηλικιακή ομάδα δεν έχουν εργασία. Και προς έκπληξη, τα άτομα με πανεπιστημιακά πτυχία είναι πολύ πιο πιθανό να είναι άνεργοι από ό, τι εκείνοι που εγκατέλειψαν το σχολείο ή δεν πήγαν στο κολλέγιο-κυρίως επειδή είναι πιο πρόθυμοι να εργαστούν χωρίς συμβάσεις εργασίας ως ανειδίκευτοι. Για τις γυναίκες τα πράγματα είναι χειρότερα από ό,τι για τους άνδρες. Όχι μόνο κάνουν κερδίζουν κατά μέσο όρο 15% λιγότερα από τους άνδρες, αλλά και είναι λιγότερο πιθανό να απασχοληθούν-στις νότιες περιοχές της χώρας, έξι στις δέκα γυναίκες είναι εκτός της αγοράς εργασίας. Πολλοί, επίσης, ζουν σε απειλητικές ενδοοικογενειακές καταστάσεις.
Περισσότερες από 120 Ιταλίδες σκοτώθηκαν σε επιθέσεις ενδοοικογενειακής βίας το 2012, κάτι που αντιστοιχεί σε μια δολοφονία κάθε τρεις ημέρες. Η κατάσταση είναι τόσο δύσκολη που το περασμένο φθινόπωρο, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών προειδοποίησε την Ιταλία ότι πρέπει να βάλει το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας στην εθνική ατζέντα, αλλά παρόλα αυτά υπάρχουν λίγες πολιτικές που προσπαθούν να επιστήσουν την προσοχή επανεκπαιδεύοντας τους άνδρες στο ότι οι γυναίκες είναι ίσες ή ενισχύοντας τα κοινωνικά προγράμματα ώστε να είναι οι γυναίκες ασφαλείς.
Ακόμα και στο βασικό βιοτικό επίπεδο πρέπει να γίνουν πολλά, αν και το 72,4% των ιταλικών οικογενειών είναι ιδιοκτήτες του σπιτιού όπου ζουν. Παρόλα αυτά, μόνο το 56% των ιταλικών οικογενειών έχουν έναν υπολογιστή στο σπίτι. Το 45,3% έχουν ένα πλυντήριο πιάτων και μόλις 33,4% διαθέτουν κλιματισμό, παρότι τα ιταλικά καλοκαίρια είναι από τα πιο ζεστά στην Ευρώπη.
Δυστυχώς, το μέλλον δεν φαίνεται φωτεινό. Το 2011-12, η εγγραφή στα πανεπιστήμια και τα Γυμνάσια μειώθηκε. Το ποσοστό όσων εγκαταλείπουν το Γυμνάσιο στην Ιταλία είναι 18,8% και είναι το τέταρτο μεγαλύτερο της Ευρώπης. Πολλοί που πηγαίνουν κολέγιο συχνά δεν τελειώνουν. Μόνο το 56% ανά 100 φοιτητές ολοκληρώνουν το πτυχίο τους, σύμφωνα με την έκθεση της ISAT. .
Στην ίδια άσχημη κατάσταση ζουν και οι μη Ιταλοί στη χώρα. Τον Δεκέμβριο, η Διεθνής Αμνηστία καταδίκασε την Ιταλία για αυτό που αποκάλεσε ρατσιστή “γενική” και “ενδημική” εκμετάλλευση των μεταναστών. Κατά μέσο όρο, πληρώνονται 40% λιγότερο από ό, τι οι Ιταλοί -αν πληρώνονται καθόλου. Πολλοί ζουν σε ένα δωμάτιο ή σκάφος, σε απάνθρωπες συνθήκες. Αρκετοί ζουν παράνομα στη χώρα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι πολύ φοβισμένοι για να ζητήσουν βοήθεια από την αστυνομία ή να αναζητήσουν ιατρική περίθαλψη όταν είναι άρρωστοι και τραυματισμένοι. Η Διεθνής Αμνηστία εκτιμά ότι περίπου μισό εκατομμύριο αλλοδαποί ζουν παράνομα στην Ιταλία. «Οι μετανάστες αποτελούν ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού, το εργατικό δυναμικό και την πηγή της ζωτικής ενέργειας σε μια κοινωνία που γερνά», δήλωσε ο πρόεδρος της Ιταλίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, απαντώντας στην έκθεση, την οποία αποκάλεσε παραπλανητική.
«Η κατάσταση στην Ιταλία δεν είναι εύκολη. Υπάρχουν πάρα πολλά κέντρα εξουσίας όπου ο καθένας μπορεί να σταματήσει ό,τι θέλει » σχολιάζει ο Renzo Rosso, ιδρυτής της Diesel Jeans, σε μια καμπάνια για να ενισχύσει τον ενθουσιασμό για την αλλαγή στη χώρα. «Η υποδομή μας δεν λειτουργεί και παντού υπάρχει διαφθορά». Η αλλαγή θα έρθει, αλλά δεν εγγυάται τη βελτίωση. Η Ιταλία είναι χωρίς έναν εκλεγμένο ηγέτη από τον Νοέμβριο του 2011, όταν ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι παραιτήθηκε και ο Μόντι διορίστηκε επικεφαλής.
Σχεδόν σε κάθε επίπεδο, σε τομείς από τα δικαιώματα των γυναικών ως και την απασχόληση των νέων, η Ιταλία βρίσκεται πολύ κάτω από τη βάση. Η χώρα έχει επιβαρυνθεί από την ύφεση, αλλά δεν φταίνε μόνο τα χρήματα. Στην πραγματικότητα, η οικονομική κατάσταση της Ιταλίας βελτιώθηκε σταθερά υπό
την ηγεσία του τεχνοκράτη πρωθυπουργού Μάριο Μόντι, αλλά η χώρα έχει υποστεί ένα μπαράζ παγκόσμιας κριτικής πρόσφατα.
Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της εθνικής στατιστικής υπηρεσίας της Ιταλίας (ISTAT), η ανεργία είναι υψηλότερη κατά 36,5% στους νέους εργαζόμενους κάτω των 24 ετών -πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι σε αυτή την ηλικιακή ομάδα δεν έχουν εργασία. Και προς έκπληξη, τα άτομα με πανεπιστημιακά πτυχία είναι πολύ πιο πιθανό να είναι άνεργοι από ό, τι εκείνοι που εγκατέλειψαν το σχολείο ή δεν πήγαν στο κολλέγιο-κυρίως επειδή είναι πιο πρόθυμοι να εργαστούν χωρίς συμβάσεις εργασίας ως ανειδίκευτοι. Για τις γυναίκες τα πράγματα είναι χειρότερα από ό,τι για τους άνδρες. Όχι μόνο κάνουν κερδίζουν κατά μέσο όρο 15% λιγότερα από τους άνδρες, αλλά και είναι λιγότερο πιθανό να απασχοληθούν-στις νότιες περιοχές της χώρας, έξι στις δέκα γυναίκες είναι εκτός της αγοράς εργασίας. Πολλοί, επίσης, ζουν σε απειλητικές ενδοοικογενειακές καταστάσεις.
Περισσότερες από 120 Ιταλίδες σκοτώθηκαν σε επιθέσεις ενδοοικογενειακής βίας το 2012, κάτι που αντιστοιχεί σε μια δολοφονία κάθε τρεις ημέρες. Η κατάσταση είναι τόσο δύσκολη που το περασμένο φθινόπωρο, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών προειδοποίησε την Ιταλία ότι πρέπει να βάλει το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας στην εθνική ατζέντα, αλλά παρόλα αυτά υπάρχουν λίγες πολιτικές που προσπαθούν να επιστήσουν την προσοχή επανεκπαιδεύοντας τους άνδρες στο ότι οι γυναίκες είναι ίσες ή ενισχύοντας τα κοινωνικά προγράμματα ώστε να είναι οι γυναίκες ασφαλείς.
Ακόμα και στο βασικό βιοτικό επίπεδο πρέπει να γίνουν πολλά, αν και το 72,4% των ιταλικών οικογενειών είναι ιδιοκτήτες του σπιτιού όπου ζουν. Παρόλα αυτά, μόνο το 56% των ιταλικών οικογενειών έχουν έναν υπολογιστή στο σπίτι. Το 45,3% έχουν ένα πλυντήριο πιάτων και μόλις 33,4% διαθέτουν κλιματισμό, παρότι τα ιταλικά καλοκαίρια είναι από τα πιο ζεστά στην Ευρώπη.
Δυστυχώς, το μέλλον δεν φαίνεται φωτεινό. Το 2011-12, η εγγραφή στα πανεπιστήμια και τα Γυμνάσια μειώθηκε. Το ποσοστό όσων εγκαταλείπουν το Γυμνάσιο στην Ιταλία είναι 18,8% και είναι το τέταρτο μεγαλύτερο της Ευρώπης. Πολλοί που πηγαίνουν κολέγιο συχνά δεν τελειώνουν. Μόνο το 56% ανά 100 φοιτητές ολοκληρώνουν το πτυχίο τους, σύμφωνα με την έκθεση της ISAT. .
Στην ίδια άσχημη κατάσταση ζουν και οι μη Ιταλοί στη χώρα. Τον Δεκέμβριο, η Διεθνής Αμνηστία καταδίκασε την Ιταλία για αυτό που αποκάλεσε ρατσιστή “γενική” και “ενδημική” εκμετάλλευση των μεταναστών. Κατά μέσο όρο, πληρώνονται 40% λιγότερο από ό, τι οι Ιταλοί -αν πληρώνονται καθόλου. Πολλοί ζουν σε ένα δωμάτιο ή σκάφος, σε απάνθρωπες συνθήκες. Αρκετοί ζουν παράνομα στη χώρα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι πολύ φοβισμένοι για να ζητήσουν βοήθεια από την αστυνομία ή να αναζητήσουν ιατρική περίθαλψη όταν είναι άρρωστοι και τραυματισμένοι. Η Διεθνής Αμνηστία εκτιμά ότι περίπου μισό εκατομμύριο αλλοδαποί ζουν παράνομα στην Ιταλία. «Οι μετανάστες αποτελούν ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού, το εργατικό δυναμικό και την πηγή της ζωτικής ενέργειας σε μια κοινωνία που γερνά», δήλωσε ο πρόεδρος της Ιταλίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, απαντώντας στην έκθεση, την οποία αποκάλεσε παραπλανητική.
«Η κατάσταση στην Ιταλία δεν είναι εύκολη. Υπάρχουν πάρα πολλά κέντρα εξουσίας όπου ο καθένας μπορεί να σταματήσει ό,τι θέλει » σχολιάζει ο Renzo Rosso, ιδρυτής της Diesel Jeans, σε μια καμπάνια για να ενισχύσει τον ενθουσιασμό για την αλλαγή στη χώρα. «Η υποδομή μας δεν λειτουργεί και παντού υπάρχει διαφθορά». Η αλλαγή θα έρθει, αλλά δεν εγγυάται τη βελτίωση. Η Ιταλία είναι χωρίς έναν εκλεγμένο ηγέτη από τον Νοέμβριο του 2011, όταν ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι παραιτήθηκε και ο Μόντι διορίστηκε επικεφαλής.
Οι
ιταλοί ψηφοφόροι πηγαίνουν στις κάλπες τον Φεβρουάριο του 2013 για να
εκλέξουν έναν νέο ηγέτη, αλλά είναι μάλλον απίθανο ότι η αντιμετώπιση
του βιοτικού επιπέδου που παρουσιάζουν αυτά τα στοιχεία θα μπει στην
ημερήσια διάταξη, δεδομένου ότι μόνο οι στατιστικολόγοι μιλάμε για το
πρόβλημα μέχρι στιγμής.
http://www.antinews.gr
http://www.antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου