Βρήκα στο Διαδίκτυο το κείμενο του David Laidler που φέρει τον καίριο
για τα σημερινά οικονομικά δρώμενα τίτλο The Quantity of Money and
Monetary Policy. Πρόκεται για εργασία για την Κεντρική Τράπεζα του
Καναδά, του 1999. Από αυτά που κατάλαβα, καίτοι δεν είμαι οικονομολόγος,
συμπεραίνω ότι:
Η ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ μπορεί να χρησιμοποιηθή, και ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ, σε συνδυασμό προς το ΔΙΑΡΚΕΣ ΣΟΚ που αλλοιώνει και κατευθύνει την συμπεριφορά των υποκειμένων εις το πείραμα, για να επέλθουν αλλαγές όχι μόνο ΣΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ, αλλά και στις συμπεριφορές του ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ίσως δε και στις δομές της οικονομίας καθ' εαυτές, με ουσιαστικές και μόνιμες μετακινήσεις πλούτου.
Καθ' όσον, η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ πρέπει να ασκήσει πολιτικές και πρακτικές γιά την αποφυγή των δυσμενών για την οικονομία συνεπειών του ΣΟΚ και δη αν το τελευταίο τούτο είναι ΔΙΑΡΚΕΣ.
Τούτο, εννοείται, σε συνεργασία με την Κυβέρνηση και τον Υπουργό των Οικονομικών που θα πρέπει να εκπροσωπούν το δημόσιο συμφέρον και όχι τους ίδιους τους Τραπεζίτες. Έτσι η Κεντρική Τράπεζα θα διαμορφώνει κατάλληλα τα επίπεδα των επιτοκίων, θα προβαίνει σε αναμορφώσεις ισοτιμιών και σε έκδοση χρήματος εάν δύναται, θα εκδίδει ομόλογα εντός της χώρας, ώστε άμεσα το ίδιο χρήμα να τοποθετηθή σε παραγωγικές επενδύσεις του ιδιωτικού ή του Δημοσίου τομέα, θα παρέχει εγγυήσεις ή θα ζητά θεσμικές μεταβολές με επιρροή στην οικονομία, όπου παρατηρούνται προβλήματα ή και εν γένει. Αυτά, χωρίς προκαταλήψεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις : Εκεί πού τυχόν χρειάζεται κρατισμός, κρατισμός, εκεί που χρειάζεται έλεγχος , έλεγχος, εκεί που χρειάζεται φιλελευθερισμός, φιλελευθερισμός. Στην συνέχεια, όλο το Τραπεζικό σύστημα, πρέπει να γίνεται μεταβιβαστής τέτοιων πολιτικών όπου χρειάζεται για το εθνικό οικονομικό συμφέρον, ανάλογα με τις δυνατότητες της κάθε Τράπεζας, ώστε ό,τι κέρδος της προκύψει, να μην είναι αποτελέσμα κερδοσκοπίας αλλά κερδοφόρου και για την κάθε Τράπεζα ασκήσεως επιχειρηματικής δραστηριότητας στα πλαίσια όμως της γενικότερης αναγκαίας ή ευκταίας οικονομικής πολιτικής.
Ταύτα, με παρεμβαλλόμενη την Κυβέρνηση βέβαια, που θα προωθή τις σχετικά χρήσιμες νομοθετικές μεταβολές, που θα δομούν, θα ρυθμίζουν και θα προάγουν την οικονομική ζωή της κοινωνίας. Δηλαδή δεν θα την αποδομούν ούτε θα την απορρυθμίζουν, ούτε θα την παραλύουν.
Αν όμως αντί γι' αυτά, η μεν Κυβέρνηση είναι υποχεωμένη ή "υποχρεωμένη" να πράττη τά αντίθετα, και το Τραπεζικό σύστημα είναι ελεγχόμενο στην συμπεριφορά του και έχει λοιπόν το Τραπεζικό σύτημα κίνητρο είτε το κέρδος μόνο, είτε την συντήρηση του ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΣΟΚ, είτε αμφότερα, η δε ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΟΜΟΙΩΣ (!!!), τότε μιλάμε για εθνική καταστροφή ελεγχόμενη, και κατευθυνόμενη για Κύριος οίδεν πού.
Πολλώ μάλλον, που βλέπουμε υπόγειο έλεγχο του Τραπεζικού τομέα: Συγχωνεύσεις Τραπεζών, ίσως από οικονομικό καννιβαλισμό, ίσως για τιμωρία λόγω ανεξάρτητης τραπεζικής συμπεριφοράς οφειλομένης στην οικονομική ισχύ, η οποία όμως δεν έχει αντίστοιχη πολιτική στήριξη όπως παληά, και η οποία πλέον πωλείται και διαμοιράζεται για ένα κομμάτι ψωμί – π.χ. η Αγροτική Τράπεζα...;
Συνεπώς, πέραν της αντιμετωπίσεως των μνημονιακών πολιτικών που αντιβαίνουν ευθέως στο δημόσιο συμφέρον αφού αποδομούν, απορρυθμίζουν και παραλύουν την οικονομική ζωή της κοινωνίας, το θέμα της τωρινής πολιτικής αλλά και της ιδιοκτησίας της Κεντρικής Τράπεζας είναι στον πυρήνα του προβλήματος ακόμη ακι αν φύγουμε από το δόκανο του Μνημονίου. Είναι CONDITIO SINE QUA NON, για την αντιμετώπιση της κρίσεως που υφιστάμεθα με πρόσχημα το ότι χρεωστάμε, αφού πρόκειται στην ουσία για κρίση λόγω της δραστικής και βάρβαρης μειώσεως της ποσότητας του χρήματος με χρήση, και για την διατήρηση, του ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΣΟΚ.
Καθ' όσον, ο κύριος πολιτικός στόχος του πειράματος είναι ακριβώς τούτο: Εάν είναι δυνατή η διατήρηση του ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΣΟΚ, χωρίς επανάσταση. Η φύση των πραγμάτων λέγει ότι αυτό είναι αδύνατον. Η φύση του Έλληνα επίσης. Η δεύτερη φύση όμως, του "Νεο-έλληνα", μοιάζει να λέγει ότι αποκλείεται η επανάσταση. ¨Ο,τι και να επικρατήση, αυτοί που οργάνωσαν το πείραμα είναι έτοιμοι να εκτελέσουν διάφορα εναλλακτικά σενάρια ή σχέδια. Αλλά ό,τι και να έχουν σχεδιασμένο, ένα είναι βέβαιο. Θα τους αιφνιδιάσουμε! Με την υπομονή μας; με την αντίδρασή μας; με την βοήθεια που θα έχουμε από τον Θεό; ¨Οσο έχουμε την ελπίδα .... , όλα είναι δυνατά! Άν για τους Γερμανούς με τον πειθήνιο νού, die Gedankn sind frei (οι σκέψεις είναι ελεύθερες), εμείς με τον απείθαρχο νού, πολύ περισσότερο.... Και ύστερα, εκείνοι θα ψάχνουνε τα οικονομικά και τά πολιτικά τους μοντέλα - τί δεν σχεδίασαν σωστά!
Δεδομένου όμως ότι τα οικονομικά χωρίς τα νομικά είναι ανάπηρα και λωβά, και τἀνάπαλιν - γι' αυτό άλλωστε και πάσχουν συχνά τόσο οι νομικοί όσο και οι οικονομολόγοι από μονομέρεια και παρωπίδες - άς δούμε λιγο πιό νομικά τά θέματα: Μήπως δεν στέκει συνταγματικώς η ΠΛΗΡΗΣ εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στους θεσμούς της Ευρωζώνης στο θέμα της εκδόσεως χρήματος; Μήπως όποιος ελέγχει τις ισοτιμίες συναλλάγματος ή/και τόσα άλλα, για νά ασκεί συνταγματικά και νόμιμα τέτοιες αρμοδιότητες, πρέπει να είναι εθνικό δημόσιο νομικό πρόσωπο - είτε με μορφή ν.π.δ.δ., είτε με μορφή ν.π.ι.δ. αλλά πάντως με πλήρη έλεγχο του Δημοσίου, άλλως και του Δημοσίου με δικαίωμα VETO στα πλαίσια της Ευρωζώνης; Μήπως αλλοιώς υπάρχει εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας σέ άγνωστα κέντρα εξουσίας μέσω των ιδιοκτητών μιάς Κεντρικής Τραπέζης, είτε της Τραπέζης της Ελλάδος είτε της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης; Αλλά πότε ηττηθήκαμε σε πόλεμο ώστε να προβήκαμε σε ψήφιση νόμου για πλήρη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας ως προς την έκδοση νομίσματος και την άσκηση πολιτικής Κεντρικής Τραπέζης, άνευ όρων εθνικής επιρροής και εν τέλει στοιχειώδους εθνικής κυριαρχίας;
Ένα άλλο θέμα είναι, πώς θα ελεγχθή δικαστικά, αν έχει γίνη κάτι τέτοιο. Υποθέτω, κατ' εξοχήν, σε περίπτωση που κληθή Ανώτατο Δικαστήριο, να διατάξη την συμμόρφωση της Διοικήσεως σε δικαστική απόφαση, ή να προσδώση εκτελεστότητα σε δικαστική απόφαση του εξωτερικού, και διατάξη την Διοίκηση να συμμορφωθεί καταβάλλοντας "σε ευρώ, άλλως δε, σε εθνικό νόμισμα εκδόσεως του ιδίου του Δημοσίου". Μάλιστα αυτό μπορεί να γίνη κατ' εξοχήν προκειμένου περί μέρους του δημοσίου χρέους.
Υπάρχει το εξής προηγούμενο, στην Γαλλική νομολογία: Όλη η εκτέλεση νόμιμης και εκτελεστής αποφάσεως κρίθηκε από το Γαλλικό Συμβούλιο της Επικρατείας ότι θα προσέκρουε στην δημόσια τάξη. Διότι επρόκειτο για μεγάλη έκταση της Αλγερίας επιδικασθείσα σε Γάλλο πολίτη , και κρίθηκε ότι θα προκαλούνταν σοβαρές ταραχές στην τότε Γαλλική Αλγερία αν εκτελείτο η απόφαση αυτή.
Επομένως, για πολύ σοβαρό λόγο δημοσίας τάξεως, όπως όταν πρόκειται για σοβαρό ποσό χρέους, ή για χρέος πολλών μικρότερων μεν ποσών αλλά πάρα πολλών και ζωτικών για την διαβίωση των δικαιούχων, εφ' όσον το Δημόσιο επικαλείται, ή εφ' όσον επανειλημμένα έχει προκύψει, ανυπέρβλητη δυσχέρεια αμέσου εξοφλήσεως λόγω στενότητας σε διαθέσιμα κονδύλια (σε ευρώ), μπορεί να δούμε δικαστική απόφαση στην Ελλάδα, ιδίως ανωτάτου δικαστηρίου, που θα διατάσσει την εξόφληση "σε ευρώ, άλλως δε, σε εθνικό νόμισμα εκδόσεως του ιδίου του Δημοσίου".
Η ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ μπορεί να χρησιμοποιηθή, και ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ, σε συνδυασμό προς το ΔΙΑΡΚΕΣ ΣΟΚ που αλλοιώνει και κατευθύνει την συμπεριφορά των υποκειμένων εις το πείραμα, για να επέλθουν αλλαγές όχι μόνο ΣΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ, αλλά και στις συμπεριφορές του ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ίσως δε και στις δομές της οικονομίας καθ' εαυτές, με ουσιαστικές και μόνιμες μετακινήσεις πλούτου.
Καθ' όσον, η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ πρέπει να ασκήσει πολιτικές και πρακτικές γιά την αποφυγή των δυσμενών για την οικονομία συνεπειών του ΣΟΚ και δη αν το τελευταίο τούτο είναι ΔΙΑΡΚΕΣ.
Τούτο, εννοείται, σε συνεργασία με την Κυβέρνηση και τον Υπουργό των Οικονομικών που θα πρέπει να εκπροσωπούν το δημόσιο συμφέρον και όχι τους ίδιους τους Τραπεζίτες. Έτσι η Κεντρική Τράπεζα θα διαμορφώνει κατάλληλα τα επίπεδα των επιτοκίων, θα προβαίνει σε αναμορφώσεις ισοτιμιών και σε έκδοση χρήματος εάν δύναται, θα εκδίδει ομόλογα εντός της χώρας, ώστε άμεσα το ίδιο χρήμα να τοποθετηθή σε παραγωγικές επενδύσεις του ιδιωτικού ή του Δημοσίου τομέα, θα παρέχει εγγυήσεις ή θα ζητά θεσμικές μεταβολές με επιρροή στην οικονομία, όπου παρατηρούνται προβλήματα ή και εν γένει. Αυτά, χωρίς προκαταλήψεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις : Εκεί πού τυχόν χρειάζεται κρατισμός, κρατισμός, εκεί που χρειάζεται έλεγχος , έλεγχος, εκεί που χρειάζεται φιλελευθερισμός, φιλελευθερισμός. Στην συνέχεια, όλο το Τραπεζικό σύστημα, πρέπει να γίνεται μεταβιβαστής τέτοιων πολιτικών όπου χρειάζεται για το εθνικό οικονομικό συμφέρον, ανάλογα με τις δυνατότητες της κάθε Τράπεζας, ώστε ό,τι κέρδος της προκύψει, να μην είναι αποτελέσμα κερδοσκοπίας αλλά κερδοφόρου και για την κάθε Τράπεζα ασκήσεως επιχειρηματικής δραστηριότητας στα πλαίσια όμως της γενικότερης αναγκαίας ή ευκταίας οικονομικής πολιτικής.
Ταύτα, με παρεμβαλλόμενη την Κυβέρνηση βέβαια, που θα προωθή τις σχετικά χρήσιμες νομοθετικές μεταβολές, που θα δομούν, θα ρυθμίζουν και θα προάγουν την οικονομική ζωή της κοινωνίας. Δηλαδή δεν θα την αποδομούν ούτε θα την απορρυθμίζουν, ούτε θα την παραλύουν.
Αν όμως αντί γι' αυτά, η μεν Κυβέρνηση είναι υποχεωμένη ή "υποχρεωμένη" να πράττη τά αντίθετα, και το Τραπεζικό σύστημα είναι ελεγχόμενο στην συμπεριφορά του και έχει λοιπόν το Τραπεζικό σύτημα κίνητρο είτε το κέρδος μόνο, είτε την συντήρηση του ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΣΟΚ, είτε αμφότερα, η δε ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΟΜΟΙΩΣ (!!!), τότε μιλάμε για εθνική καταστροφή ελεγχόμενη, και κατευθυνόμενη για Κύριος οίδεν πού.
Πολλώ μάλλον, που βλέπουμε υπόγειο έλεγχο του Τραπεζικού τομέα: Συγχωνεύσεις Τραπεζών, ίσως από οικονομικό καννιβαλισμό, ίσως για τιμωρία λόγω ανεξάρτητης τραπεζικής συμπεριφοράς οφειλομένης στην οικονομική ισχύ, η οποία όμως δεν έχει αντίστοιχη πολιτική στήριξη όπως παληά, και η οποία πλέον πωλείται και διαμοιράζεται για ένα κομμάτι ψωμί – π.χ. η Αγροτική Τράπεζα...;
Συνεπώς, πέραν της αντιμετωπίσεως των μνημονιακών πολιτικών που αντιβαίνουν ευθέως στο δημόσιο συμφέρον αφού αποδομούν, απορρυθμίζουν και παραλύουν την οικονομική ζωή της κοινωνίας, το θέμα της τωρινής πολιτικής αλλά και της ιδιοκτησίας της Κεντρικής Τράπεζας είναι στον πυρήνα του προβλήματος ακόμη ακι αν φύγουμε από το δόκανο του Μνημονίου. Είναι CONDITIO SINE QUA NON, για την αντιμετώπιση της κρίσεως που υφιστάμεθα με πρόσχημα το ότι χρεωστάμε, αφού πρόκειται στην ουσία για κρίση λόγω της δραστικής και βάρβαρης μειώσεως της ποσότητας του χρήματος με χρήση, και για την διατήρηση, του ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΣΟΚ.
Καθ' όσον, ο κύριος πολιτικός στόχος του πειράματος είναι ακριβώς τούτο: Εάν είναι δυνατή η διατήρηση του ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΣΟΚ, χωρίς επανάσταση. Η φύση των πραγμάτων λέγει ότι αυτό είναι αδύνατον. Η φύση του Έλληνα επίσης. Η δεύτερη φύση όμως, του "Νεο-έλληνα", μοιάζει να λέγει ότι αποκλείεται η επανάσταση. ¨Ο,τι και να επικρατήση, αυτοί που οργάνωσαν το πείραμα είναι έτοιμοι να εκτελέσουν διάφορα εναλλακτικά σενάρια ή σχέδια. Αλλά ό,τι και να έχουν σχεδιασμένο, ένα είναι βέβαιο. Θα τους αιφνιδιάσουμε! Με την υπομονή μας; με την αντίδρασή μας; με την βοήθεια που θα έχουμε από τον Θεό; ¨Οσο έχουμε την ελπίδα .... , όλα είναι δυνατά! Άν για τους Γερμανούς με τον πειθήνιο νού, die Gedankn sind frei (οι σκέψεις είναι ελεύθερες), εμείς με τον απείθαρχο νού, πολύ περισσότερο.... Και ύστερα, εκείνοι θα ψάχνουνε τα οικονομικά και τά πολιτικά τους μοντέλα - τί δεν σχεδίασαν σωστά!
Δεδομένου όμως ότι τα οικονομικά χωρίς τα νομικά είναι ανάπηρα και λωβά, και τἀνάπαλιν - γι' αυτό άλλωστε και πάσχουν συχνά τόσο οι νομικοί όσο και οι οικονομολόγοι από μονομέρεια και παρωπίδες - άς δούμε λιγο πιό νομικά τά θέματα: Μήπως δεν στέκει συνταγματικώς η ΠΛΗΡΗΣ εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στους θεσμούς της Ευρωζώνης στο θέμα της εκδόσεως χρήματος; Μήπως όποιος ελέγχει τις ισοτιμίες συναλλάγματος ή/και τόσα άλλα, για νά ασκεί συνταγματικά και νόμιμα τέτοιες αρμοδιότητες, πρέπει να είναι εθνικό δημόσιο νομικό πρόσωπο - είτε με μορφή ν.π.δ.δ., είτε με μορφή ν.π.ι.δ. αλλά πάντως με πλήρη έλεγχο του Δημοσίου, άλλως και του Δημοσίου με δικαίωμα VETO στα πλαίσια της Ευρωζώνης; Μήπως αλλοιώς υπάρχει εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας σέ άγνωστα κέντρα εξουσίας μέσω των ιδιοκτητών μιάς Κεντρικής Τραπέζης, είτε της Τραπέζης της Ελλάδος είτε της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης; Αλλά πότε ηττηθήκαμε σε πόλεμο ώστε να προβήκαμε σε ψήφιση νόμου για πλήρη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας ως προς την έκδοση νομίσματος και την άσκηση πολιτικής Κεντρικής Τραπέζης, άνευ όρων εθνικής επιρροής και εν τέλει στοιχειώδους εθνικής κυριαρχίας;
Ένα άλλο θέμα είναι, πώς θα ελεγχθή δικαστικά, αν έχει γίνη κάτι τέτοιο. Υποθέτω, κατ' εξοχήν, σε περίπτωση που κληθή Ανώτατο Δικαστήριο, να διατάξη την συμμόρφωση της Διοικήσεως σε δικαστική απόφαση, ή να προσδώση εκτελεστότητα σε δικαστική απόφαση του εξωτερικού, και διατάξη την Διοίκηση να συμμορφωθεί καταβάλλοντας "σε ευρώ, άλλως δε, σε εθνικό νόμισμα εκδόσεως του ιδίου του Δημοσίου". Μάλιστα αυτό μπορεί να γίνη κατ' εξοχήν προκειμένου περί μέρους του δημοσίου χρέους.
Υπάρχει το εξής προηγούμενο, στην Γαλλική νομολογία: Όλη η εκτέλεση νόμιμης και εκτελεστής αποφάσεως κρίθηκε από το Γαλλικό Συμβούλιο της Επικρατείας ότι θα προσέκρουε στην δημόσια τάξη. Διότι επρόκειτο για μεγάλη έκταση της Αλγερίας επιδικασθείσα σε Γάλλο πολίτη , και κρίθηκε ότι θα προκαλούνταν σοβαρές ταραχές στην τότε Γαλλική Αλγερία αν εκτελείτο η απόφαση αυτή.
Επομένως, για πολύ σοβαρό λόγο δημοσίας τάξεως, όπως όταν πρόκειται για σοβαρό ποσό χρέους, ή για χρέος πολλών μικρότερων μεν ποσών αλλά πάρα πολλών και ζωτικών για την διαβίωση των δικαιούχων, εφ' όσον το Δημόσιο επικαλείται, ή εφ' όσον επανειλημμένα έχει προκύψει, ανυπέρβλητη δυσχέρεια αμέσου εξοφλήσεως λόγω στενότητας σε διαθέσιμα κονδύλια (σε ευρώ), μπορεί να δούμε δικαστική απόφαση στην Ελλάδα, ιδίως ανωτάτου δικαστηρίου, που θα διατάσσει την εξόφληση "σε ευρώ, άλλως δε, σε εθνικό νόμισμα εκδόσεως του ιδίου του Δημοσίου".
Νέστορας Νικηφορίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου