Η ώρα της Ευρωζώνης

Την ώρα που μια χρεοκοπία της Ελλάδας απειλεί με ανεξέλεγκτο ντόμινο την Ευρωζώνη και την παγκόσμια οικονομία κατά την εκτίμηση και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο εντεταλμένος του συμπεριφέρεται ως «βομβιστής» δυναμιτίζοντας με ακραίες αξιώσεις τη συμφωνία για το δημοσιονομικό πακέτο της χώρας.

Για ποιο λόγο; Οχι επειδή δεν έγιναν επώδυνες περικοπές -παλιές και νέες- σε μισθούς, εισοδήματα και συντάξεις που βύθισαν σε δίνη βαθιάς ύφεσης την οικονομία, αλλά επειδή ο κ. Τόμσεν εγείρει συνεχώς νέες αξιώσεις και απαιτεί άγριες περικοπές σε εργασιακά δικαιώματα. Είναι δυνατόν γι' αυτό

τον λόγο, ο οποίος μάλιστα σε τίποτα δεν έχει να κάνει με τη μείωση του ελλείμματος, να τίθεται σε κίνδυνο το πρόγραμμα διάσωσης; Όχι, βεβαίως.

Εννοείται όμως, πως ο Πολ Τόμσεν δεν είναι ελεύθερος σκοπευτής. Πρόκειται για εκτελεστή ενός σχεδίου. Ολα δείχνουν πως αυτό είναι η αναζήτηση οδού διαφυγής του ΔΝΤ από την Ελλάδα, καθώς η συνέχεια -ενδεχόμενη εμπλοκή του στο πακέτο διάσωσης της Ισπανίας- είναι ασήκωτη για τους ώμους της κυρίας Λαγκάρντ, ίσως και για τον ρόλο και την αποστολή του Ταμείου. Ενεπλάκη στην κρίση χρέους της Ευρωζώνης σε μία περίεργη συγκυρία, που ευνοούσε τα προσωπικά πολιτικά σχέδια του Ντομινίκ Στρος Καν. Σχέδια που «έδεναν» τότε με την κραυγαλέα ανετοιμότητα των ευρωπαϊκών θεσμών να επιλύσουν τα του οίκου τους.

Οι συνθήκες, στο μεταξύ, αλλάζουν. Με όποιες αβελτηρίες το πρόγραμμα εξελίσσεται, η ελληνική κυβέρνηση κατά τα λεγόμενα και της κυρίας Μέρκελ είναι αποφασισμένη να φέρει σε πέρας τις διαρθρωτικές αλλαγές. Προς τι, λοιπόν, οι εμμονές του κ. Τόμσεν, αν όχι για τη δημιουργία τεχνητού αδιέξοδου;

Σε κάθε περίπτωση ένα είναι βέβαιον. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, το Βερολίνο ειδικότερα, ξανάρχονται αντιμέτωποι με μία πραγματικότητα την οποία επιχείρησαν να παρακάμψουν, επιμερίζοντας ευθύνες και στο ΔΝΤ. Αυτή η εξέλιξη υπήρξε ήδη ταπεινωτική για την Ευρωζώνη. Ας ελπίσουμε ότι η συνέχεια δεν θα είναι ευτελιστική. Διότι η Ευρωζώνη μπορεί να λύσει τα προβλήματά της. Το ερώτημα είναι αν θέλει. Διότι αυτό προϋποθέτει εγκατάλειψη της «εθνικής σκιάς» για τις ισχυρές χώρες της. Πρωτίστως για τη Γερμανία.