Πως... καταφέραμε να καταστραφούμε

Εκστατικοί, ενδεείς κι ανήμποροι δηλώνουν ημεδαποί και διεθνείς αναλυτές απέναντι στον Γόρδιο Δεσμό του δαιδαλώδους, εξόχως αναποτελεσματικού και λίαν διεφθαρμένου ελληνικού κράτους που έφθασε να απειλεί την ίδια την υπόσταση του έθνους μας.

Για όποιον όμως μελετά προσεκτικά τα εγχώρια δρώμενα και δεν έχει λόγους να αποσιωπήσει την αλήθεια, είναι σαφές ότι η γενεσιουργός αιτία αυτού του τερατουργήματος μπορεί να εντοπισθεί σε μια ιδιομορφία του ελληνικού χαρακτήρα, τον ατομισμό, ο οποίος σε ακραία μορφή μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα καταστροφικός αλλά και αυτοκαταστροφικός.

Σε άλλες, πιο μετριοπαθείς, προηγμένες, υπεύθυνες και εκπολιτισμένες ίσως κοινωνίες, οι

περισσότεροι άνθρωποι καταφέρνουν να συγκεράσουν τα ατομικά τους συμφέροντα σε μεγάλο βαθμό βάσει κοινά αποδεκτών, άγραφων και μη, κανόνων.

Μόνο δε σε κάποιες οριακές ή πολύπλοκες καταστάσεις αναγκάζονται να προσφύγουν στην διαιτησία του κράτους, το οποίο είναι εν τέλει αρμόδιο για να αποσαφηνίσει «το δημόσιο συμφέρον» και να αποδώσει δικαιοσύνη σε κάθε περίσταση.

Σε μια χώρα όμως όπως η Ελλάδα, με ολόκληρα χωριά, στα οποία οι μισοί κάτοικοι έχουν σύρει στα δικαστήρια τους άλλους μισούς για μικροδιαφορές, και ολόκληρες συνοικίες, όπου οι μισοί γείτονες έχουν καταγγείλει τους άλλους μισούς για πολεοδομικές παραβάσεις, η κατάσταση γίνεται σαφώς πιο πολύπλοκη.

Επειδή αδυνατούμε λοιπόν να συμφωνήσουμε ακόμη και στα στοιχειώδη, αναγκαστήκαμε να βάλουμε το κράτος «διαιτητή» σχεδόν στα πάντα, με αποτέλεσμα να φτιάξουμε έναν τεράστιο, απίστευτα γραφειοκρατικό, γελοίο και ενίοτε παρανοϊκό συνοθύλευμα, το οποίο συνήθως περιπλέκει, αντί να λύνει, τα προβλήματα.

Προβλήματα που θα μπορούσαν να διευθετήσουν η καλή θέληση και η κοινή λογική πολύ πιο γρήγορα, οικονομικά και απλά - σχεδόν αυτονόητα, για να θυμηθούμε και ένα πρόσφατο πολιτικό σύνθημα του συρμού.

Μια επιπρόσθετη επιπλοκή του όλου θέματος όμως ήταν και το ότι ο μηχανισμός αυτής της «διαιτησίας» έπρεπε να στελεχωθεί επίσης από... Έλληνες, μερικοί εκ των οποίων συνειδητοποίησαν πολύ γρήγορα ότι από τη θέση του «διαιτητή» μπορούσαν να αποκομίσουν σημαντικά οφέλη για την τσέπη τους και μάλιστα χωρίς να εκτίθενται στην αρένα, αλλά απλά υποστηρίζοντας αυτόν που τους λάδωνε περισσότερο για να αποφανθούν υπέρ του!

Έτσι, μετά αρκετές δεκαετίες τέτοιο άγριο αλισιβερίσι - γνωστό και ως διαπλοκή - τώρα πλέον είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθεί ποιος έχει δίκιο και ποιοι «τα έφαγαν μαζί με ποιους, πότε και πόσα».

Ποδοσφαιριστές όλων των ομάδων μαζί με τους «διαιτητές» αλληλοκατηγορούνται και δέρνονται σε ένα απίστευτο «μελέ» με την μπάλα φυσικά να έχει βρεθεί στην εξέδρα και την... Διεθνή Ομοσπονδία UEFA να σκέφτεται να διακόψει το πρωτάθλημα και να μας πετάξει όλους μαζί έξω!

Ας μάθουμε λοιπόν να αγωνιζόμαστε έντιμα και να κρατάμε τον διαιτητή μόνο για τις πραγματικά αμφιλεγόμενες φάσεις, πριν μας κόψουν τελείως την μπάλα...
ΠΑΝΟΣ ΘΩΜΑΚΟΣ