Ανάμεσα σε Σκύλλα και Χάρυβδη ο δύσμοιρος Έλληνας

«Δεν μπορώ να θυμηθώ τι μού είπε η γυναίκα μου : Να πιω τρία και να γυρίσω σπίτι στις έντεκα – ή να πιω έντεκα και να γυρίσω στις τρείς;» (Ανώνυμος γλεντζές)

Η κυβέρνηση φέρνει λίγο στο μυαλό τον σύζυγο του ανεκδότου.

Ο λαός της έδωσε εντολή να εξυγιάνει τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, απολύοντας αν χρειαστεί, και να διαφυλάξει τη δημόσια περιουσία.

Η κυβέρνηση διατηρεί όλες τις θέσεις εργασίας και πουλά με συνοπτικές διαδικασίες την δημόσια περιουσία.

Πρόσφατα η ΑΤΕ. Το όποιο παρασκήνιο ή όσα διατείνεται ο κ. Προβόπουλος δεν απαντούν το θεμελιώδες ερώτημα :

Ποιος ευθύνεται για το ότι η ΑΤΕ έφτασε στο σημείο να μην είναι βιώσιμη;

Και τι έκανε ο ίδιος ως εποπτική αρχή, περίμενε την καταγγελία ;

Δεδομένου ότι η τέχνη της εξαπάτησης συνιστά τεχνική εξουσίας, μάλλον οι ισχυρισμοί στοχεύουν

ακριβώς στο να μην απαντήσουν στα ουσιώδη ερωτήματα.

Ας το ξεκαθαρίσουμε : όλοι και όλες είμαστε μέτοχοι του Ελληνικού κράτους με μετοχή 1/10.000.000.

Η μετοχή πηγάζει από την Ελληνική ιθαγένεια και την ιδιότητα του Έλληνα πολίτη, από την καταβολή φόρων, από την κοινότητα αίματος και από την κληρονομιά των προγόνων που απελευθέρωσαν την πατρίδα.

Ό,τι ανήκει στον δημόσιο τομέα ανήκει στον καθένα μας κατά το ανωτέρω κλάσμα.

Όποιος πουλάει χωρίς κέρδος, απαξιώνει τις μετοχές μας.

διαίτερα οι δημόσιες επιχειρήσεις, λειτουργούν με τριπλό σκοπό :

1) να παρέχουν υπηρεσίες και αγαθά κοινής ωφέλειας σε προσιτές τιμές με ευνοϊκούς όρους

2) να δημιουργούν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας σε κρίσιμους στρατηγικά τομείς, όπου ο «ιδιώτης» ούτε θέλει ούτε μπορεί να επενδύσει τα τεράστια κεφάλαια που απαιτούνται

3) να εισφέρουν τα κέρδη τους στα κρατικά έσοδα, ελαφρύνοντας έτσι την άμεση και έμμεση φορολογία των πολιτών και τροφοδοτώντας με πόρους Υγεία, Άμυνα, Παιδεία, Ασφάλιση, Δημόσια Έργα.

Γι’ αυτό έχει τόση σημασία για τον μέσο πολίτη η χρηστή διαχείρισή τους.

Αυτή η απλή αλήθεια δεν συζητείται πλέον δημόσια.

Αντίθετα, η δημόσια περιουσία κατασυκοφαντείται σαν επαχθές βάρος, από το οποίο θα απαλλάξει το λαό ο «μυθικός» ιδιώτης, το τοτέμ του νεοφιλελευθερισμού.

Γιατί; Επειδή η διαχείριση της δημόσιας περιουσίας άπτεται της Πολιτικής.

Και επειδή μεγάλο ποσοστό της πολιτικής τάξης, επίορκα, συνέδεσε τον προσωπικό πλουτισμό με τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας.

Ψηφίζοντας στις εκλογές, ορίζουμε διαχειριστή αυτής της περιουσίας.

Είτε ο διαχειριστής αστοχήσει είτε, ακόμα χειρότερα, ζημιώσει τη δημόσια περιουσία, υπέχει όχι μόνο πολιτικές αλλά και ποινικές ευθύνες.

Το 2004, το ΠΑΣΟΚ, μετά το 11ετές όργιο, φοβούμενο έντονα την ποινική λογοδοσία, εφηύρε την πολιτική στρεψοδικία «τιμωρηθήκαμε πολιτικά – παύει κάθε άλλη ενασχόληση με το θέμα».

Ώστε έτσι;

Από το 1981 το ΠΑΣΟΚ, για να σχηματίσει το κομματικό κράτος-καθεστώς που το διατήρησε έκτοτε στην εξουσία, επέβαλε υπαλληλικό υπερπληθυσμό και παροχές με δανεικά σε όλον το στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Την νοοτροπία, σε μικρότερο βαθμό, ακολούθησε και η ΝΔ, παρότι τόσο το 1990 όσο και το 2004 ήρθε στην εξουσία με ισχυρό αίτημα-εντολή κάθαρσης και «επανίδρυσης του κράτους».

Αποτέλεσμα :

μισθοί και συντάξεις Δημοσίου

πλέον κλεπτοκρατία στις δημόσιες προμήθειες και έργα

πλέον «ξεχείλωμα» των δαπανών Υγείας

πλέον τόκοι και τοκοχρεωλύσια δανείων

οδήγησαν στην υπερχρέωση της χώρας – με κερασάκι την καταστρεπτική Ολυμπιάδα.

Ο Φαύλος είχε δίκιο :Ή το Έθνος θα εξαφανίσει το Χρέος ή το Χρέος θα εξαφανίσει το Έθνος.

Κατάληξη; Το Μνημόνιο. Και όσα ζούμε.

Για τα οποία μέχρι χθες κανείς δεν πλήρωσε.

Και σήμερα η ΝΔ δεν μπορεί, αφήνουμε το αν ήθελε, να παραπέμψει τον κυβερνητικό της εταίρο. Ή ίσως και δικούς της ανθρώπους.

Από τη μία η Σκύλλα, «δώστε τα όλα, και γρήγορα».

Από την άλλη η Χάρυβδη, η «αριστερή οπτική» για τη δημόσια περιουσία.

Λίγο-πολύ γενεσιουργός αιτία των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ.

Συμπαθής σε πολλούς γιατί έχει «συναίσθημα». «Δικαίωμα στην εργασία».

Η Αριστερά όντως καλλιεργεί τον διάλογο για την δημόσια περιουσία.

Αλλά όχι για το συμφέρον του όλου, του Κοινού των Ελλήνων.

Παρά για το στενό, προσωπικό συμφέρον της εκλογικής της βάσης, που απαρτίζεται κατά πολύ από πάσης φύσεως παρασιτικούς κρατικοδίαιτους.

 Ανάμεσα σε Σκύλλα και Χάρυβδη, με το μουτζούρη στο χέρι, ο δύσμοιρος μέσος Έλληνας.

Που δεν απολαμβάνει σίτιση στο Πρυτανείο, διορισμένος στο Δημόσιο.

Αλλά έχει ανάγκη τη δημόσια περιουσία σε κάθε της μορφή. Ιδίως στην κρίση.

 Για να έχει π.χ. φθηνά : ηλεκτρική ενέργεια, νερό, τηλεπικοινωνίες, εισιτήρια μεταφοράς, καύσιμα.

Για να μην πληρώνει ατελείωτα χαράτσια για κάθε ίχνος ακίνητης ιδιοκτησίας που κατέχει. Ούτε να καταβάλει πανάκριβα διόδια σε ιδιώτες, για δρόμους που απαλλοτριώθηκαν και κατασκευάστηκαν από φόρους του.

Για να επιτελεί η δημόσια περιουσία τον τρίπτυχο ρόλο, όπως  περιγράφηκε παραπάνω.

Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι αθώοι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν. Ότι ο «δύσμοιρος, μέσος Έλληνας» είναι κοινωνιολογικά ανύπαρκτος και η εν ονόματί του επιχειρηματολογία, εφεύρημα.

Ζουν στον κόσμο τους. Ή θέλουν να περάσουν αβρόχοις ποσί το επόμενο επεισόδιο, μετά τον blitzkrieg ΑΤΕ. Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.

Προφήτης