Σε μία κοινωνία που αποσυντίθεται και μία οικονομία που χειμάζει
παρατεταμένα πέραν των δυνατοτήτων αυτοεκκίνησης της η πολιτική απόδοση
ευθυνών για τη σημερινή κατάσταση της χώρας αποτελεί θεμελιώδες
προαπαιτούμενο αποκατάστασης της εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα.
Είναι η απάντηση του ίδιου του πολιτικού συστήματος στις συστημικές,
οργανωτικές και λειτουργικές αδυναμίες του, η έμπρακτη αναγνώριση των
λαθών του παρελθόντος, μια διαδικασία αυτοκάθαρσης, το πολιτικό
πουργκατόριο που θα αποκαταστήσει τις σχέσεις ηγεσίας και
συλλογικότητας.
Η εμπλοκή του Γ. Παπανδρέου στα πολιτικά δρώμενα στη χώρα συνιστά συνολικά μια αρνητική
συνεισφορά στα κοινά. Μία παταγώδης αποτυχία προάσπισης πτυχών και εκφάνσεων αυτού που συνοπτικά περιγράφουμε ως εθνικό συμφέρον, μία εγκληματική σειρά λαθών και παραλήψεων αλλά και νοηματικών ανεπαρκειών που θεμελιώθηκαν μεταξύ άλλων σε ιδεοληψίες. Αυτό συμβαίνει όταν μία ηγεσία λειτουργεί σε σύγχυση εντός της προσωπικής της νοηματικής φαντασίωσης.
Η αποτυχία του μπορεί να συνοψιστεί σε τρεις άξονες, έναν ιδεολογικό, έναν επιχειρησιακό και έναν που παραπέμπει στα εγγενή χαρακτηριστικά του λαϊκιστή ηγέτη. Στο ιδεολογικό πεδίο ο κ. Παπανδρέου αποδόμησε στο σύνολο του τις διεθνείς σχέσεις, αφού λειτούργησε μέσα από ένα πρίσμα στρέβλωσης της πραγματικότητας αγνοώντας την κυριαρχία και πρωτοκαθεδρία των εθνικών συμφερόντων. Πειραματίστηκε με τη χώρα και την επιβίωση του ελληνικού λαού θεωρώντας ότι υπάρχουν κανονιστικοί μηχανισμοί που θα αποτρέψουν την κινεζοποίηση των Ελλήνων και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Θεώρησε πως η διάδραση ανάμεσα σε κράτη και Διεθνείς Οργανισμούς αποτελεί ένα εξιδανικευμένο πεδίο δράσης και αντιπαράθεσης με αρχές και κανόνες. Ουσιαστικά λειτούργησε ως να υφίσταται ένας παγκόσμιος Λεβιάθαν που θα προασπίσει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αγνοώντας τα διδάγματα του Θουκυδίδη και το ρόλο της ισχύος στη διαμόρφωση των διακρατικών σχέσεων. Οι επιλογές του και η ολιγωρία του υπονόμευσαν την διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας ουσιαστικά και αποφασιστικά στην πορεία γενίκευσης της δημοσιονομική κρίσης.
Στο επιχειρησιακό πεδίο έκανε μία επιλογή με την οποία εγκλώβισε τις επόμενες ηγεσίες, αφού οι δεσμεύσεις της χώρας είτε ξεπερνούν τις τυπικές της υποχρεώσεις όπως προκύπτουν από τις ευρωπαϊκές Συνθήκες είτε ξεπερνούν τις αντικειμενικές δυνατότητες της να προσαρμοστεί με βιώσιμο και δημοκρατικό τρόπο σε μία νέα οικονομική και δημοσιονομική πραγματικότητα. Ουσιαστικά είναι ο άνθρωπος που άνοιξε την πόρτα της Ευρωζώνης στο ΔΝΤ προλειαίνοντας το έδαφος για την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους στην ΕΕ. Επέλεξε να δυσφημήσει τους Έλληνες, να τους δημιουργήσει συμπλέγματα χαμηλής αυτοεκτίμησης και να υπονομεύσει το κύρος της χώρας και τη δυνατότητα της να σταθεί ως ισότιμος συνομιλητής απέναντι σε δανειστές και εταίρους. Πτυχές της κριτικής του περιέγραφαν την καθομολογούμενη ζοφερή πραγματικότητα της πολιτικής και οικονομικής ζωής της χώρας, ωστόσο αυτή του η επιλογή τον ανέδειξε σε έναν επιτήδειο ουδέτερο, ως ο ίδιος να μην αποτελούσε μέρος του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Ως γνήσιος λαϊκιστής δεν δίστασε να παραπλανήσει το εκλογικό σώμα σε μία εποχή που η χώρα χρειαζόταν άμεση δράση, στιβαρή καθοδήγηση, προγραμματικό λόγο και κυρίως μέτρα στα πλαίσια αυτού που εννοιολογικά έχω προσδιορίσει ως βιώσιμη λιτότητα. Απώλεσε πολύτιμο πολιτικό χρόνο εμμένοντας σε μία ξεπερασμένη παροχολογία, καθώς αδυνατούσε να αντιληφθεί τους κινδύνους που ελλόχευαν από την αδράνεια. Προσυμφώνησε την εμπλοκή του ΔΝΤ στην Ελλάδα και απεδέχθη ένα πρόγραμμα που θα μετέτρεπε σε χρόνο ρεκόρ μία χώρα του Πρώτου Κόσμου σε ένα προτεκτοράτο δανειστών και εταίρων. Η επιλογή αυτή έχει να κάνει με τις ιδεοληψίες του περί εθνικής κυριαρχίας, διακρατικής συνεργασίας, κινήτρων δράσης των κρατών, κοινοτικής αλληλεγγύης, εθνικού συμφέροντος και δήθεν έκφρασης εθνικισμού. Το ιδεολογικό υπόβαθρο της λογικής που τον οδήγησε σε συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις ήταν σαθρό όπως εκ των πραγμάτων απεδείχθη. Εκ των υστέρων ομολόγησε πως η Ελλάδα μετεβλήθη σε πειραματόζωο στα πλαίσια εφαρμογής ενός προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής που είχε αξιολογηθεί από το ίδιο το ΔΝΤ ως μη εφαρμόσιμο. Σε αυτό το σημείο φαίνεται να έχει διαπραχτεί μία κολάσιμη πολιτικά πράξη την οποία αυτοβούλως αποφάσισε να διερευνήσει η ελληνική δικαιοσύνη.
Ο κ. Παπανδρέου διεκδικεί τη θέση του μόνιμου κριτή των πάντων, εκφράζοντας με όρους θετικισμού την απόλυτη αλήθεια διεκδικώντας το αλάθητο. Μέχρι σήμερα παραμένει θεατής του χάους στο οποίο οδήγησε τη χώρα οδηγώντας τον ελληνικό λαό στην αρένα του Κολοσσαίου του ακραίου νέο-φιλελευθερισμού. Με τις επιλογές του στέρησε την Ελλάδα από θεσμικούς μηχανισμούς αυτοάμυνας και την απογύμνωσε από επιχειρήματα, αφού με συστηματικό τρόπο την αποδόμησε ηθικά στα μάτια της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης παρουσιάζοντας της ως μία εκπορνευμένη πολιτεία. Θα όφειλε ωστόσο να προχωρήσει και σε μία ουσιαστική αιτιατή προσέγγιση του πως η χώρα κατέστη πεδίο ανομίας και βασίλειο της φαυλοκρατίας, καθώς η συνεισφορά της οικογένειας του σε αυτό ήταν καταλυτική σε επίπεδο διαμόρφωσης θεσμών, αρχών και λειτουργικού οργανογράμματος.
Το ζήτημα δεν είναι αν η Ελλάδα αποτελεί μία λιγότερο ώριμη δημοκρατία ή ένα φαύλο κράτος αλλά αν ένας εθνικός ηγέτης έχει το συνταγματικό και κοινοβουλευτικό δικαίωμα που προκύπτει από τη σχέση εντολέα – εντολοδόχου να θεμελιώνει τη διεθνή του εικόνα, αναγνωρισιμότητα και κύρος στην αποκάλυψη των εγγενών αδυναμιών του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Αυτό το δικαίωμα δεν το είχε. Το απώλεσε την ημέρα που διεκδίκησε την ψήφο του εκλογικού σώματος και ανέλαβε την προάσπιση του εθνικού συμφέροντος, τη διεθνή εκπροσώπηση του λαού του. Οι Έλληνες ψήφισαν εθνικό ηγέτη και όχι έναν κριτή που αποδίδει τα του καίσαρος στον καίσαρα. Ο λόγος του μέχρι σήμερα προκαλεί τους πάντες, ενώ η πολιτική του ασυλία συνιστά ένα μεγάλο ερωτηματικό καθιστώντας τον την ιερή αγελάδα του πολιτικού μας συστήματος.
Γιώργος Βοσκόπουλος
George Voskopoulos, Ph.D
Assistant Professor
Department of International and European Studies
University of Macedonia
Thessaloniki, Greece
Η εμπλοκή του Γ. Παπανδρέου στα πολιτικά δρώμενα στη χώρα συνιστά συνολικά μια αρνητική
συνεισφορά στα κοινά. Μία παταγώδης αποτυχία προάσπισης πτυχών και εκφάνσεων αυτού που συνοπτικά περιγράφουμε ως εθνικό συμφέρον, μία εγκληματική σειρά λαθών και παραλήψεων αλλά και νοηματικών ανεπαρκειών που θεμελιώθηκαν μεταξύ άλλων σε ιδεοληψίες. Αυτό συμβαίνει όταν μία ηγεσία λειτουργεί σε σύγχυση εντός της προσωπικής της νοηματικής φαντασίωσης.
Η αποτυχία του μπορεί να συνοψιστεί σε τρεις άξονες, έναν ιδεολογικό, έναν επιχειρησιακό και έναν που παραπέμπει στα εγγενή χαρακτηριστικά του λαϊκιστή ηγέτη. Στο ιδεολογικό πεδίο ο κ. Παπανδρέου αποδόμησε στο σύνολο του τις διεθνείς σχέσεις, αφού λειτούργησε μέσα από ένα πρίσμα στρέβλωσης της πραγματικότητας αγνοώντας την κυριαρχία και πρωτοκαθεδρία των εθνικών συμφερόντων. Πειραματίστηκε με τη χώρα και την επιβίωση του ελληνικού λαού θεωρώντας ότι υπάρχουν κανονιστικοί μηχανισμοί που θα αποτρέψουν την κινεζοποίηση των Ελλήνων και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Θεώρησε πως η διάδραση ανάμεσα σε κράτη και Διεθνείς Οργανισμούς αποτελεί ένα εξιδανικευμένο πεδίο δράσης και αντιπαράθεσης με αρχές και κανόνες. Ουσιαστικά λειτούργησε ως να υφίσταται ένας παγκόσμιος Λεβιάθαν που θα προασπίσει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αγνοώντας τα διδάγματα του Θουκυδίδη και το ρόλο της ισχύος στη διαμόρφωση των διακρατικών σχέσεων. Οι επιλογές του και η ολιγωρία του υπονόμευσαν την διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας ουσιαστικά και αποφασιστικά στην πορεία γενίκευσης της δημοσιονομική κρίσης.
Στο επιχειρησιακό πεδίο έκανε μία επιλογή με την οποία εγκλώβισε τις επόμενες ηγεσίες, αφού οι δεσμεύσεις της χώρας είτε ξεπερνούν τις τυπικές της υποχρεώσεις όπως προκύπτουν από τις ευρωπαϊκές Συνθήκες είτε ξεπερνούν τις αντικειμενικές δυνατότητες της να προσαρμοστεί με βιώσιμο και δημοκρατικό τρόπο σε μία νέα οικονομική και δημοσιονομική πραγματικότητα. Ουσιαστικά είναι ο άνθρωπος που άνοιξε την πόρτα της Ευρωζώνης στο ΔΝΤ προλειαίνοντας το έδαφος για την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους στην ΕΕ. Επέλεξε να δυσφημήσει τους Έλληνες, να τους δημιουργήσει συμπλέγματα χαμηλής αυτοεκτίμησης και να υπονομεύσει το κύρος της χώρας και τη δυνατότητα της να σταθεί ως ισότιμος συνομιλητής απέναντι σε δανειστές και εταίρους. Πτυχές της κριτικής του περιέγραφαν την καθομολογούμενη ζοφερή πραγματικότητα της πολιτικής και οικονομικής ζωής της χώρας, ωστόσο αυτή του η επιλογή τον ανέδειξε σε έναν επιτήδειο ουδέτερο, ως ο ίδιος να μην αποτελούσε μέρος του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Ως γνήσιος λαϊκιστής δεν δίστασε να παραπλανήσει το εκλογικό σώμα σε μία εποχή που η χώρα χρειαζόταν άμεση δράση, στιβαρή καθοδήγηση, προγραμματικό λόγο και κυρίως μέτρα στα πλαίσια αυτού που εννοιολογικά έχω προσδιορίσει ως βιώσιμη λιτότητα. Απώλεσε πολύτιμο πολιτικό χρόνο εμμένοντας σε μία ξεπερασμένη παροχολογία, καθώς αδυνατούσε να αντιληφθεί τους κινδύνους που ελλόχευαν από την αδράνεια. Προσυμφώνησε την εμπλοκή του ΔΝΤ στην Ελλάδα και απεδέχθη ένα πρόγραμμα που θα μετέτρεπε σε χρόνο ρεκόρ μία χώρα του Πρώτου Κόσμου σε ένα προτεκτοράτο δανειστών και εταίρων. Η επιλογή αυτή έχει να κάνει με τις ιδεοληψίες του περί εθνικής κυριαρχίας, διακρατικής συνεργασίας, κινήτρων δράσης των κρατών, κοινοτικής αλληλεγγύης, εθνικού συμφέροντος και δήθεν έκφρασης εθνικισμού. Το ιδεολογικό υπόβαθρο της λογικής που τον οδήγησε σε συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις ήταν σαθρό όπως εκ των πραγμάτων απεδείχθη. Εκ των υστέρων ομολόγησε πως η Ελλάδα μετεβλήθη σε πειραματόζωο στα πλαίσια εφαρμογής ενός προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής που είχε αξιολογηθεί από το ίδιο το ΔΝΤ ως μη εφαρμόσιμο. Σε αυτό το σημείο φαίνεται να έχει διαπραχτεί μία κολάσιμη πολιτικά πράξη την οποία αυτοβούλως αποφάσισε να διερευνήσει η ελληνική δικαιοσύνη.
Ο κ. Παπανδρέου διεκδικεί τη θέση του μόνιμου κριτή των πάντων, εκφράζοντας με όρους θετικισμού την απόλυτη αλήθεια διεκδικώντας το αλάθητο. Μέχρι σήμερα παραμένει θεατής του χάους στο οποίο οδήγησε τη χώρα οδηγώντας τον ελληνικό λαό στην αρένα του Κολοσσαίου του ακραίου νέο-φιλελευθερισμού. Με τις επιλογές του στέρησε την Ελλάδα από θεσμικούς μηχανισμούς αυτοάμυνας και την απογύμνωσε από επιχειρήματα, αφού με συστηματικό τρόπο την αποδόμησε ηθικά στα μάτια της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης παρουσιάζοντας της ως μία εκπορνευμένη πολιτεία. Θα όφειλε ωστόσο να προχωρήσει και σε μία ουσιαστική αιτιατή προσέγγιση του πως η χώρα κατέστη πεδίο ανομίας και βασίλειο της φαυλοκρατίας, καθώς η συνεισφορά της οικογένειας του σε αυτό ήταν καταλυτική σε επίπεδο διαμόρφωσης θεσμών, αρχών και λειτουργικού οργανογράμματος.
Το ζήτημα δεν είναι αν η Ελλάδα αποτελεί μία λιγότερο ώριμη δημοκρατία ή ένα φαύλο κράτος αλλά αν ένας εθνικός ηγέτης έχει το συνταγματικό και κοινοβουλευτικό δικαίωμα που προκύπτει από τη σχέση εντολέα – εντολοδόχου να θεμελιώνει τη διεθνή του εικόνα, αναγνωρισιμότητα και κύρος στην αποκάλυψη των εγγενών αδυναμιών του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Αυτό το δικαίωμα δεν το είχε. Το απώλεσε την ημέρα που διεκδίκησε την ψήφο του εκλογικού σώματος και ανέλαβε την προάσπιση του εθνικού συμφέροντος, τη διεθνή εκπροσώπηση του λαού του. Οι Έλληνες ψήφισαν εθνικό ηγέτη και όχι έναν κριτή που αποδίδει τα του καίσαρος στον καίσαρα. Ο λόγος του μέχρι σήμερα προκαλεί τους πάντες, ενώ η πολιτική του ασυλία συνιστά ένα μεγάλο ερωτηματικό καθιστώντας τον την ιερή αγελάδα του πολιτικού μας συστήματος.
Γιώργος Βοσκόπουλος
George Voskopoulos, Ph.D
Assistant Professor
Department of International and European Studies
University of Macedonia
Thessaloniki, Greece
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου