Κώστας Γουλιάμος
Κλιμακώνεται η εμφύλια διαμάχη στη Συρία με απρόβλεπτες διαστάσεις και συνέπειες για όλη την περιοχή (και ενδεχομένως για τον υπόλοιπο κόσμο). Παράλληλα,οι απειλές των νεοταξικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Ηνωμένου Βασιλείου,κρατών της ΕΕ) μέσω της ισχυρής παρουσίας του στρατιωτικού τους βραχίονα (ΝΑΤΟ) αυξάνονται. Την ίδια πάντως ώρα ο ρόλος του ΟΗΕ φαίνεται να ακολουθεί πορεία αποδυνάμωσης. Ως εκ τούτου, το περιεχόμενο και η ένταση των γεγονότων μας οδηγούν στο συμπέρασμα περί επανάληψης της τραγωδίας του λιβυκού λαού σε συριακή ωστόσο εκδοχή.
Ήδη η διαθρησκευτική διαμάχη επί της ουσίας περί εμφυλίου πρόκειται- μεταξύ της σουνιτικής πλειοψηφίας και των υπολοίπων θρησκευτικών μειονοτήτων της Συρίας αποτελεί μία πραγματικότητα που οι νεοταξικές δυνάμεις θέλουν να αγνοούν. Απλώς επιζητούν αντικατάσταση της ηγεσίας του
Αssad. Επιζητούν εν ολίγοις ένα άλλο πολιτικό ή στρατιωτικό πρόσωπο σε μία Συρία που θα είναι όμως καθόλα διχασμένη, αν όχι διχοτομημένη. Το ίδιο «έργο» άλλωστε παίχθηκε και στο Ιράκ.
Επομένως οι νεοταξικοί κύκλοι επιζητούν με οιοδήποτε τίμημα την επανάληψη ενός ωμού και φρικώδους εγκλήματος , αυτή τη φορά ανάμεσα σε σιίτες και σουνίτες, δρούζους και χριστιανούς, όπου η χώρα μοιραία θα βρεθεί κατακερματισμένη μέσα από τησυγκρότηση κρατιδίων συνδεδεμένωνμε χαλαρούς δεσμούς, κατά τη γνωστή πολιτική των άγγλων αποικιοκρατών «διαίρει και βασίλευε».
Σε κάθε περίπτωση, είναι πασιφανής η μετατροπή πολλών χωρών σε «προτεκτοράτα» , όπου ολόκληροι λαοί -καταδικασμένοι από τις πολιτικές των ιμπεριαλιστικών και αποικιοκρατικών δυνάμεωνεξαθλιώνονται και έτσι γίνονται όμηροι ενός άγριου νεοφιλελευθερισμού. Αλήθεια, ποιος ενδιαφέρεται για τηδημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ειρήνη, τη λαϊκήκυριαρχία και ανεξαρτησία; Ο υψηλός βαθμός στρατιωτικοποίησης -και δη του ΝΑΤΟ- στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής δεν επιτρέπει καμία ψευδή ελπίδα δημοκρατικού οφέλους στο εσωτερικό του κάθε κράτους. Τουναντίον, εκκολάπτει μια περίοδο εκτεταμένης επίθεσης στις δύο βασικές πηγές πλούτου, της ανθρώπινης εργασίας και του φυσικού περιβάλλοντος. Ιδιαίτερα σε αυτή την περίοδο της κρίσης, κατά την οποία ο νεοφιλελευθερισμός της «Νέας Τάξης» γίνεται πολλαπλασιαστής συγκρούσεων και ουδέποτε εγγυητής της δημοκρατίας.
Επιπλέον σε τούτη την περίοδοτης συστημικής κρίσης του καπιταλισμού, επιβεβαιώνεται και εμπεδώνεται το δίκαιο του ισχυρότερου. Και όπως εύστοχα έχει διατυπωθεί από μελετητές, το πετρέλαιο και η κοινωνική ευημερία παραμένουν διαχρονικά όψεις μιας διαρκώς εντεινόμενης αντίφασης του καπιταλιστικού παραγωγικού μοντέλου, αυτής μεταξύ παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών συνθηκών.
Η εν λόγω αντίφαση έχει σαφώς οδηγήσει στη διατάραξη της διεθνούς ισορροπίας δυνάμεων που , ως τέτοια, μεταφέρεται σε ευάλωτες περιοχές ενεργειακού πλούτου (Μ. Ανατολή, Β. Αφρική κ.λπ.) με τη μορφή εντάσεων, συγκρούσεων, πολιτικής αστάθειας και αδιεξόδων. Ειδικότερα σε ό,τι αφορά στα αδιέξοδα, θα σημειώναμε ότι είναι παράγωγα της έξαρσης των ίδιων των αντιφάσεων του καπιταλιστικού παραγωγικού μοντέλου,τόσο στο διακρατικό όσο και στο εσωτερικό πεδίο ανταγωνισμού. Η κρίση και το αδιέξοδο στη Συρία συμπυκνώνουν την παραπάνω θέση. Στο πεδίο της Συρίας «απολήγει» η πλέον οξεία και μακρά σε διάρκεια περιφερειακή, γεωπολιτική σύγκρουση.
Σε αυτό το πλαίσιο, η «Νέα Τάξη» κατόρθωσε να εκμεταλλευτεί τον αγώνα για τη δημοκρατία και να βάλει στη γωνία τις δυνάμεις της προοδευτικής αντιπολίτευσης. Ας μην ξεχνάμε πως στη Συρία υπάρχουν ένοπλες ομάδες που είτε υποστηρίζονται από το ΝΑΤΟ είτε καθοδηγούνται από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ που για τους δικούς τους λόγους, επιθυμούν ανατροπή του ισχύοντος statusquo στη Συρία.
Με άλλα λόγια πλείστες μουσουλμανικές χώρες είναι συμμέτοχοι και συνένοχοι στο επικίνδυνο παιχνίδι γενικότερης ανάφλεξης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Συνεκτιμώντας όλα τα παραπάνω, καθίσταται σαφές πως η Συρία αποτελεί σαφώς μείζονα στόχο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεωνπου στοχεύουν στην εγκαθίδρυση ενός προτεκτοράτου (διαμελισμένου σε κρατίδια) αδιαφορώντας αν η χώρα (ή/και ο κόσμος ολόκληρος) βυθισθεί σε ένα λουτρό αίματος. Για όλους αυτούς τους λόγους απαιτείται απεμπλοκή των ΝΑΤΟικών και άλλων δυνάμεων από τις ένοπλες συγκρούσεις τις οποίες υποστηρίζουν παραβιάζοντας την διεθνή νομιμότητα. Ταυτόχρονα, είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη άμεσου τερματισμού της βίας με παράλληλη έναρξη διαλόγου όλων των πλευρών.
Κλιμακώνεται η εμφύλια διαμάχη στη Συρία με απρόβλεπτες διαστάσεις και συνέπειες για όλη την περιοχή (και ενδεχομένως για τον υπόλοιπο κόσμο). Παράλληλα,οι απειλές των νεοταξικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Ηνωμένου Βασιλείου,κρατών της ΕΕ) μέσω της ισχυρής παρουσίας του στρατιωτικού τους βραχίονα (ΝΑΤΟ) αυξάνονται. Την ίδια πάντως ώρα ο ρόλος του ΟΗΕ φαίνεται να ακολουθεί πορεία αποδυνάμωσης. Ως εκ τούτου, το περιεχόμενο και η ένταση των γεγονότων μας οδηγούν στο συμπέρασμα περί επανάληψης της τραγωδίας του λιβυκού λαού σε συριακή ωστόσο εκδοχή.
Ήδη η διαθρησκευτική διαμάχη επί της ουσίας περί εμφυλίου πρόκειται- μεταξύ της σουνιτικής πλειοψηφίας και των υπολοίπων θρησκευτικών μειονοτήτων της Συρίας αποτελεί μία πραγματικότητα που οι νεοταξικές δυνάμεις θέλουν να αγνοούν. Απλώς επιζητούν αντικατάσταση της ηγεσίας του
Αssad. Επιζητούν εν ολίγοις ένα άλλο πολιτικό ή στρατιωτικό πρόσωπο σε μία Συρία που θα είναι όμως καθόλα διχασμένη, αν όχι διχοτομημένη. Το ίδιο «έργο» άλλωστε παίχθηκε και στο Ιράκ.
Επομένως οι νεοταξικοί κύκλοι επιζητούν με οιοδήποτε τίμημα την επανάληψη ενός ωμού και φρικώδους εγκλήματος , αυτή τη φορά ανάμεσα σε σιίτες και σουνίτες, δρούζους και χριστιανούς, όπου η χώρα μοιραία θα βρεθεί κατακερματισμένη μέσα από τησυγκρότηση κρατιδίων συνδεδεμένωνμε χαλαρούς δεσμούς, κατά τη γνωστή πολιτική των άγγλων αποικιοκρατών «διαίρει και βασίλευε».
Σε κάθε περίπτωση, είναι πασιφανής η μετατροπή πολλών χωρών σε «προτεκτοράτα» , όπου ολόκληροι λαοί -καταδικασμένοι από τις πολιτικές των ιμπεριαλιστικών και αποικιοκρατικών δυνάμεωνεξαθλιώνονται και έτσι γίνονται όμηροι ενός άγριου νεοφιλελευθερισμού. Αλήθεια, ποιος ενδιαφέρεται για τηδημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ειρήνη, τη λαϊκήκυριαρχία και ανεξαρτησία; Ο υψηλός βαθμός στρατιωτικοποίησης -και δη του ΝΑΤΟ- στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής δεν επιτρέπει καμία ψευδή ελπίδα δημοκρατικού οφέλους στο εσωτερικό του κάθε κράτους. Τουναντίον, εκκολάπτει μια περίοδο εκτεταμένης επίθεσης στις δύο βασικές πηγές πλούτου, της ανθρώπινης εργασίας και του φυσικού περιβάλλοντος. Ιδιαίτερα σε αυτή την περίοδο της κρίσης, κατά την οποία ο νεοφιλελευθερισμός της «Νέας Τάξης» γίνεται πολλαπλασιαστής συγκρούσεων και ουδέποτε εγγυητής της δημοκρατίας.
Επιπλέον σε τούτη την περίοδοτης συστημικής κρίσης του καπιταλισμού, επιβεβαιώνεται και εμπεδώνεται το δίκαιο του ισχυρότερου. Και όπως εύστοχα έχει διατυπωθεί από μελετητές, το πετρέλαιο και η κοινωνική ευημερία παραμένουν διαχρονικά όψεις μιας διαρκώς εντεινόμενης αντίφασης του καπιταλιστικού παραγωγικού μοντέλου, αυτής μεταξύ παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών συνθηκών.
Η εν λόγω αντίφαση έχει σαφώς οδηγήσει στη διατάραξη της διεθνούς ισορροπίας δυνάμεων που , ως τέτοια, μεταφέρεται σε ευάλωτες περιοχές ενεργειακού πλούτου (Μ. Ανατολή, Β. Αφρική κ.λπ.) με τη μορφή εντάσεων, συγκρούσεων, πολιτικής αστάθειας και αδιεξόδων. Ειδικότερα σε ό,τι αφορά στα αδιέξοδα, θα σημειώναμε ότι είναι παράγωγα της έξαρσης των ίδιων των αντιφάσεων του καπιταλιστικού παραγωγικού μοντέλου,τόσο στο διακρατικό όσο και στο εσωτερικό πεδίο ανταγωνισμού. Η κρίση και το αδιέξοδο στη Συρία συμπυκνώνουν την παραπάνω θέση. Στο πεδίο της Συρίας «απολήγει» η πλέον οξεία και μακρά σε διάρκεια περιφερειακή, γεωπολιτική σύγκρουση.
Σε αυτό το πλαίσιο, η «Νέα Τάξη» κατόρθωσε να εκμεταλλευτεί τον αγώνα για τη δημοκρατία και να βάλει στη γωνία τις δυνάμεις της προοδευτικής αντιπολίτευσης. Ας μην ξεχνάμε πως στη Συρία υπάρχουν ένοπλες ομάδες που είτε υποστηρίζονται από το ΝΑΤΟ είτε καθοδηγούνται από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ που για τους δικούς τους λόγους, επιθυμούν ανατροπή του ισχύοντος statusquo στη Συρία.
Με άλλα λόγια πλείστες μουσουλμανικές χώρες είναι συμμέτοχοι και συνένοχοι στο επικίνδυνο παιχνίδι γενικότερης ανάφλεξης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Συνεκτιμώντας όλα τα παραπάνω, καθίσταται σαφές πως η Συρία αποτελεί σαφώς μείζονα στόχο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεωνπου στοχεύουν στην εγκαθίδρυση ενός προτεκτοράτου (διαμελισμένου σε κρατίδια) αδιαφορώντας αν η χώρα (ή/και ο κόσμος ολόκληρος) βυθισθεί σε ένα λουτρό αίματος. Για όλους αυτούς τους λόγους απαιτείται απεμπλοκή των ΝΑΤΟικών και άλλων δυνάμεων από τις ένοπλες συγκρούσεις τις οποίες υποστηρίζουν παραβιάζοντας την διεθνή νομιμότητα. Ταυτόχρονα, είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη άμεσου τερματισμού της βίας με παράλληλη έναρξη διαλόγου όλων των πλευρών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου